Έπειτα από μερικούς μήνες ,μπόρεσα να κάνω μια επίσκεψη, επίσης σύντομη. Ο Γέροντας συνερχόταν όλο και περισσότερο.Μεταξύ άλλων μού είπε.
«Πρέπει να προσέχω πολύ, γιατί αυτή η παλιοαρρώστια μπορεί να μ΄αφήσει κάποια στιγμή στον τόπο».
Κι αμέσως διόρθωσε «Αν και δεν υπάρχουν παλιοαρρώστιες, αφού όλες τις επιτρέπει ο Θεός.» και τελείωσε ττη συνομιλία μας με αυτά τα λόγια:
«Η αρρώστια με
κούρασε.Τόσους μήνες κλεισμένος μέσα σ΄ένα δωμάτιο. Επιθύμησα πολύ την
εξοχή και τα δένδρα. Κάνε προσευχή και για μένα.»
Μού φάνηκε σαν παιδικό, σαν ελαφρό παράπονο και νοσταλγία, που δικαιολογείται ακόμη και σε αγίους.Μετά από καιρό, πληροφορήθηκα ότι ο Γέροντας είπε σε πνευματικοπαίδι του: «Εκείνο το βράδυ που έπαθα το έμφραγμα, δεν άντεξα το πολύ φως»
(Κώστα Γιαννιτσιώτη: Κοντά στον γ.Πορφυριο σ 162)
1 σχόλιο:
αχ! και γω πεθύμησα εσένα μαντζουράνα μου!
Δημοσίευση σχολίου