Της εορτής
του Ασώτου η επαύριον
σίγουρα
θατανε μια καθημερινή.
Ακόμα θα
φορούσε τη λαμπρή στολή
τ’
αστραφτερό στο χέρι του μαργαριτάρι.
Θα αιωρείτο
στα δωμάτια, στην αυλή
της ευωχίας
παγωμένη πια η οσμή
απ’ το
σφαχτό για χάρη του θρεφτάρι.
Τα όργανα το
γλέντι κι οι χοροί
θαχαν με τα
χαράματα κοπάσει.
Του φρόνιμου
αδελφού η πρώτη οργή
θαχε μερέψει
πια κι αυτή, θαχε περάσει
κι αντάμα
για τ’ αμπέλια θα κινήσανε
την άλλη μέρα
την καθημερινή.
Κι από κοντά
θαχανε ρθή κι οι πειρασμοί
νοσταλγικά να
ζωντανέψουνε τις ώρες
της ασωτείας,
γλυκειά να πουν την ηδονή
στις μακρυνές,
θαμπές του χτές τις χώρες.
Κι η αγωνία
θα του εσκίασε τη μορφή.
Όμως γι’
αυτόν εφεγγοβόλα ένα στρατί
ο δύσκολος
του γυρισμού του ο δρόμος
κι η ιστορία
της ψυχής του η μυστική.
Έτσι δεν
πρέπει να φοβάσαι – ή να ελπίζης,
πως μια
θανατερή ακινησία
θαρθη την
άλλη μέρα της επιστροφής.
Στου δρόμου
είσαι μονάχα την αρχή
κι έχεις μια
μακρινή οδοιπορία.
Όταν μια
φορά στην ζωή σου επιστραφής
την πάσα
μέρα ύστερα θα επιστρέφης...
Εκτός κι
ήσουν και μένεις πάντα ο πρώτος γυιός
κι ούτε τη
γλύκα της επιστροφής δοκίμασες ποτές
ούτε και της
μετανοίας δάκρυα εγεύτης.
πηγή:Καίτη Χιωτέλλη, «ανατολικοί δρόμοι»,
Αθήνα 1961,
εκδ Δίφρος , σελ 9-10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου