Του Βασίλη Χαραλάμπους
Καθημερινό διάβα την ώρα που τρεμοσβήνει τ’ αχνόφεγγο
από το ξεραμένο ρέμα της Αγιάς Κυριακής
δρομάκι της Καππαδοκίας αταξίδευτο
που προσμετρά τον απόηχο της ικεσίας μας.
Κι όλα ετούτα όπως τότε
που κάθε θέρος δρασκελίζαμε
στα Λιμνά τις θημωνιές στ’ αλώνια
οργυιές λιοπύρι και κάματο.
Συνήθειο κάθε Αλωνιστή
τις τρεις κλίμακες ν’ ανεβαίνουμε
στης Αγιάς Κυριακής τη λαξευτή εκκλησιά
για τ’ ολονύχτιο μεγαλογιορτάσι.
Συνήθεια που τις στιγμές ξαγοράζει
στην αλαργινή ετούτη παρηγοριά
φευγάτισμα αλλιώτικο των τόσων καημών
αγρύπνιες που παλεύουν στ’ άλλο μισοσκόταδο
για το Φως π’ αποζητάμε.
Κι έμεινε ο γεροπαπάς να ξηγά
στην πονεμένη λαλιά των Καππαδόκων
για της Παρθενομάρτυρος την τόση αψηφησιά
πως μήτε το πυρ
μήτε του Ιλιριανού οι απειλές
μήτε γλυκόλαλες κολακείες
κατάφεραν την Αθληφόρο να λυγίσουν.
Στριμωγμένες κι οι μνήμες στον άρτηκα
στην τόση λησμοσύνη που καραδοκεί
και τα κουλούκια θαρρείς σκάβουν ακόμη
τη μονόχωρη λαξευτή εκκλησιά
λαξέυουν ακόμα το σταυρό στο βράχο στ’ Άγιο Βήμα
τ’ ατέρμονο τούτο υστερόγραφο για τ’ απογεννίδια.
* κουλούκια – κασμάδες στην διάλεκτο των Καππαδόκων
** Τα Λιμνά βρίσκονται στην Καππαδοκία (Βόρεια της Νίγδης)
*** άρτηκας - νάρθηκας στην διάλεκτο των Καππαδόκων
(Από την ποιητική συλλογή «Γη Άγνωστος»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου