παράδοξα και δυσεύρετα...

                        

Μου περιέγραψε κάποιος έναν παράδοξο καί υψηλότατο βαθμό αγνότητας:

«Κάποιος, είπε, ατενίζοντας σωματικό κάλλος, παρακινούμενος από αυτό δοξολόγησε τον Δημιουργό, μόνο από την θέα του κινήθηκε σε αγάπη προς τον Θεόν καί σε ακατάπαυστα δάκρυα. Καί σε καταλάμβανε θάμβος νά βλέπης τον βόθρο του ενός να γίνεται με υπερφυσικό τρόπο αιτία στεφάνων στον άλλο».

Εάν πάντοτε αυτός ο άνθρωπος εις αυτού τού είδους τα θέματα έχει την ίδια αίσθηση και αντιμετώπιση, ανεστήθη άφθαρτος προ της κοινής αναστάσεως.

Το ίδιο μέτρο ας έχομε υπ' όψιν μας όσον άφορα τις μελωδίες καί τα άσματα. Διότι όσοι είναι φιλόθεοι παρακινούνται σε πνευματική χαρά καί αγάπη του Θεού καί δάκρυα, τόσο από κοσμικά όσο καί από τα θρησκευτικά μελωδήματα. Στους φιλήδονους όμως συμβαίνει το αντίθετο.

(από την Κλίμακα)