Κοντόπουλος Νικόλαος
Ὁ παπα-Χαράλαμπος μέ τά ἀσημένια μαλλιά καί γένεια καί τό σεβάσμιον πρόσωπον εἶχε τελέσει εὐλαβῶς τήν λειτουργίαν τῶν Φώτων. Εἶχεν ἁγιάσει μέ τόν Σταυρόν τό ὕδωρ καί μέ αὐτό τό ποίμνιόν του.
Ἡ λειτουργία εἶχε πλέον τελειώσει, ἀλλά τό ἔργον τοῦ ἀγαθοῦ ἱερέως δέν εἶχεν ἀκόμη λήξει. Ἔπρεπε νά φέρη εἰς τέλος καί μίαν ἄλλην ἱεράν συνήθειαν τοῦ τόπου: Νά ἁγιάση τά νερά καί τά κτήματα.
Μέ τόν σταυρόν καί τό βιβλίον τῶν εὐχῶν εἰς τάς χείρας ἐξεκίνησε διά τόν μικρόν ποταμόν τοῦ χωρίου... Τόν ἠκολούθησαν ὅλοι οἱ ἐκκλησιαζόμενοι. Ἄν κανείς καθυστερημένος δι' οἱονδήποτε λόγον εὑρίσκετο εἰς τόν δρόμον, ἠκολούθει καί ἐκεῖνος σταυροκοπούμενος.
Ὅταν ἔφθασαν εἰς τήν γέφυραν τοῦ πόταμου, ὁ ἱερεύς κατέβη τήν μαλακήν ὄχθην ἕως τά καθαρά νερά του. Ἀφήρεσε τό καλυμμαύχιόν του, ἐστράφη πρός ἀνατολὰς προσβλέπων τά οὐράνια, ἔκαμε τόν σταυρόν του καί ἤρχισε τήν εὐχήν: Μέγας εἶ, Κύριε, καί θαυμαστά τά ἔργα Σου καί οὐδείς λόγος ἑξαρκέσει πρός ὕμνον τῶν θαυμασίων Σου,…
Ἔπειτα ἔσκυψε καί ἡγίασε διά τοῦ Σταυροῦ τρεῖς φορὰς τά κρυστάλλινα ἐκεῖνα νερά ψάλλων: Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου Σου, Κύριε...
Οἱ χωρικοί ἀπό τάς δύο ὄχθας μέ τά ἑορτάσιμα τῶν ἐνδύματα, ποὺ ἔλαμπεν ἡ λευκή φουστανέλλα τῶν γερόντων, ἔκαμαν καί ἐκεῖνοι τόν σταυρόν των καί συνώδευσαν σιγά - σιγά τό τροπάριον τῆς ἡμέρας. . .
Ὁ ἱερεύς, ἀφοῦ ἐτελείωσε τόν ἁγιασμόν τῶν ὑδάτων, ἀνέβη εἰς τήν ὄχθην. Ἀπό ἕν μικρόν ὕψωμα αὐτῆς ἐστράφη πρός τούς χριστιανούς, ἔφερεν εἰς τήν μνήμην του τά ὀλίγα γράμματά του — εἶχε τελειώσει τήν Β' τάξιν τοῦ τετραταξίου γυμνασίου — καί εἶπεν:
—Ἀδελφοί χριστιανοί, σάν σήμερα ὁ ἐρημίτης Ἰωάννης μέ χέρια, ποὺ ἔτρεμαν ἀπό φόβον καί συγκίνησιν, ἐβάπτισε τόν Χριστόν εἰς τά νερά τοῦ Ἰορδανοῦ.
Ποιός χριστιανός δέν ἐνθυμεῖται τό θαῦμα! Τά νερά τοῦ ποταμοῦ ἤλλαξαν τό ρεῦμα των καί ἐγύρισαν πρός τά ὀπίσω, ὅταν εἶδαν νά εἰσέρχεται εἰς αὐτά ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ μέ σῶμα ἀνθρώπινον. Τό Ἅγιον Πνεῦμα καταβαίνει ἀπό τόν οὐρανόν ὡσάν λευκή περιστερά καί πτερυγίζει γύρω καί ἐπάνω ἀπό τόν Λυτρωτήν τοῦ κόσμου... ,
Ἡ Ἐκκλησία μας εἰς ἀνάμνησιν τοῦ ἱεροῦ ἐκείνου βαπτίσματος ἁγιάζει σήμερα μέ τόν Σταυρόν τήν θάλασσαν, τάς λίμνας, τά ποτάμια, τά πηγάδια, τά ἁγιάζει ὅλα. Μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ τά νερά γίνονται λουτρά ἰαματικά, ποὺ μᾶς καθαρίζουν ἀπό τάς ἁμαρτίας. Τά οὐράνια εὐλογοῦν ἀκόμη σήμερα τά σπαρτά μας, τά δένδρα μας, τά ἀμπέλιά μας. . .
Τήν ὥραν ἐκείνην ὁ πάπα - Χαράλαμπος δέν ἦτο ἕνας ταπεινός ἄνθρωπος, ἦτο ἐμπνευσμένος προφήτης, ὁ ὁποῖος ἔδιδε κάτι ἀπό τήν ἰδικήν του πίστιν, πού ἐζωογόνησε τήν ψυχήν τοῦ ποιμνίου του.
Τό ἔργον τοῦ Ἱερέως δέν ἐτελείωσεν οὔτε ἐδῶ. Ἀκολουθούμενος τώρα ἀπό τούς ἀρχηγούς τῶν οἰκογενειῶν, ἄνδρας καί γυναῖκας, καί ἀπ’ ὅσους ἤθελαν ἐσυνέχισε τήν πορείαν του.
Ἔφθασαν εἰς τό μέσον τῶν σταφιδοκτημάτων. Ἐκεῖ ἐστάθη. Μέ τό βλέμμα του ἐνηγκαλίσθη ὅλην ἐκείνην τήν πεδινήν ἔκτασιν καί ἔπειτα μέ κλώνους βασιλικοῦ ἐσκόρπισεν ἀπό τό γεμάτον μέ ἡγιασμένον ὕδωρ χάλκινον δοχεῖον ρανίδας ἀριστερά, ἄνω καί κάτω. Ἀπό τά χείλη του ἀνέβαινε θερμή αὐτοσχέδιος προσευχή πρός τόν Θεόν νά δώση πολλούς καρπούς . . .
Ἀφοῦ ἔγινεν ὁ ἁγιασμός τῶν ἀμπέλων καί τῶν σταφιδῶν, ὁ ἱερεύς μέ τήν ἀκολουθίαν του ἐσυνέχισε τόν δρόμον του. Ἔφθασαν τέλος εἰς τούς ἀγρούς, ποὺ ἁπλώνονται ἐπάνω εἰς κυματιστούς λόφους.
Ὤ, τόν ἁπλοϊκόν καί θεοσεβέστατον πάπα - Χαράλαμπον! Ἀσκεπής, εὐθυτενής, σεβάσμιος ἀνέπεμψε μέ γλυκεῖαν φωνήν καί ἐδῶ τάς ὀλίγας καί ὡραίας εὐχάς του καί ηὐλόγησε καί ἡγίασε τά σπαρτά. Οἱ χωρικοί μέ κατάνυξιν καί σιωπήν παρακολούθησαν τόν ἁγιασμόν τῶν ἀγρῶν των….
Τήν ὥραν ἐκείνην ἀνέβαινον ὑψηλά πρός τόν οὐρανόν καί τά πρωινά κελαδήματα τῶν κορυδαλλῶν, ὡς εὐχαριστήριος ὕμνος ὅλης τῆς πλάσεως πρός τόν Δημιουργόν καί Πλάστην αὐτῆς.
— Καλή σοδειά, χωριανοί! Καί τοῦ χρόνου! ηὐχήθη, ἀφοῦ ἐτελείωσε τό ἔργον του, ὁ ἀγαθός ἱερεύς.
— Εὐχαριστοῦμε, παππούλη ! Νά χαίρεσαι τὴν ἱερωσύνη σου ! Ἀπήντησαν οἱ χωρικοί.
Ἔπειτα ἐφίλησαν τόν Σταυρόν καί τήν δεξιάν τοῦ ἱερέως καί ἔχοντες αὐτόν εἰς τό μέσον ἐπέστρεψαν εὐχαριστημένοι καί χαίροντες εἰς τό χωρίον των. Ἡ γῆ των, πού εἶχον κληρονομήσει ἀπό πατέρα πρός πάππον, εἶχεν εὐλογηθῆ ἄλλην μίαν φοράν.
Γεμάτοι τώρα ἐλπίδας θά συνεχίσουν μέ νέας δυνάμεις καί θάρρος τόν σκληρόν, ἀλλ' εὐλογημένον ἀγώνα τῆς ζωῆς.
πηγή
Ὁ παπα-Χαράλαμπος μέ τά ἀσημένια μαλλιά καί γένεια καί τό σεβάσμιον πρόσωπον εἶχε τελέσει εὐλαβῶς τήν λειτουργίαν τῶν Φώτων. Εἶχεν ἁγιάσει μέ τόν Σταυρόν τό ὕδωρ καί μέ αὐτό τό ποίμνιόν του.
Ἡ λειτουργία εἶχε πλέον τελειώσει, ἀλλά τό ἔργον τοῦ ἀγαθοῦ ἱερέως δέν εἶχεν ἀκόμη λήξει. Ἔπρεπε νά φέρη εἰς τέλος καί μίαν ἄλλην ἱεράν συνήθειαν τοῦ τόπου: Νά ἁγιάση τά νερά καί τά κτήματα.
Μέ τόν σταυρόν καί τό βιβλίον τῶν εὐχῶν εἰς τάς χείρας ἐξεκίνησε διά τόν μικρόν ποταμόν τοῦ χωρίου... Τόν ἠκολούθησαν ὅλοι οἱ ἐκκλησιαζόμενοι. Ἄν κανείς καθυστερημένος δι' οἱονδήποτε λόγον εὑρίσκετο εἰς τόν δρόμον, ἠκολούθει καί ἐκεῖνος σταυροκοπούμενος.
Ὅταν ἔφθασαν εἰς τήν γέφυραν τοῦ πόταμου, ὁ ἱερεύς κατέβη τήν μαλακήν ὄχθην ἕως τά καθαρά νερά του. Ἀφήρεσε τό καλυμμαύχιόν του, ἐστράφη πρός ἀνατολὰς προσβλέπων τά οὐράνια, ἔκαμε τόν σταυρόν του καί ἤρχισε τήν εὐχήν: Μέγας εἶ, Κύριε, καί θαυμαστά τά ἔργα Σου καί οὐδείς λόγος ἑξαρκέσει πρός ὕμνον τῶν θαυμασίων Σου,…
Ἔπειτα ἔσκυψε καί ἡγίασε διά τοῦ Σταυροῦ τρεῖς φορὰς τά κρυστάλλινα ἐκεῖνα νερά ψάλλων: Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου Σου, Κύριε...
Οἱ χωρικοί ἀπό τάς δύο ὄχθας μέ τά ἑορτάσιμα τῶν ἐνδύματα, ποὺ ἔλαμπεν ἡ λευκή φουστανέλλα τῶν γερόντων, ἔκαμαν καί ἐκεῖνοι τόν σταυρόν των καί συνώδευσαν σιγά - σιγά τό τροπάριον τῆς ἡμέρας. . .
Ὁ ἱερεύς, ἀφοῦ ἐτελείωσε τόν ἁγιασμόν τῶν ὑδάτων, ἀνέβη εἰς τήν ὄχθην. Ἀπό ἕν μικρόν ὕψωμα αὐτῆς ἐστράφη πρός τούς χριστιανούς, ἔφερεν εἰς τήν μνήμην του τά ὀλίγα γράμματά του — εἶχε τελειώσει τήν Β' τάξιν τοῦ τετραταξίου γυμνασίου — καί εἶπεν:
—Ἀδελφοί χριστιανοί, σάν σήμερα ὁ ἐρημίτης Ἰωάννης μέ χέρια, ποὺ ἔτρεμαν ἀπό φόβον καί συγκίνησιν, ἐβάπτισε τόν Χριστόν εἰς τά νερά τοῦ Ἰορδανοῦ.
Ποιός χριστιανός δέν ἐνθυμεῖται τό θαῦμα! Τά νερά τοῦ ποταμοῦ ἤλλαξαν τό ρεῦμα των καί ἐγύρισαν πρός τά ὀπίσω, ὅταν εἶδαν νά εἰσέρχεται εἰς αὐτά ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ μέ σῶμα ἀνθρώπινον. Τό Ἅγιον Πνεῦμα καταβαίνει ἀπό τόν οὐρανόν ὡσάν λευκή περιστερά καί πτερυγίζει γύρω καί ἐπάνω ἀπό τόν Λυτρωτήν τοῦ κόσμου... ,
Ἡ Ἐκκλησία μας εἰς ἀνάμνησιν τοῦ ἱεροῦ ἐκείνου βαπτίσματος ἁγιάζει σήμερα μέ τόν Σταυρόν τήν θάλασσαν, τάς λίμνας, τά ποτάμια, τά πηγάδια, τά ἁγιάζει ὅλα. Μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ τά νερά γίνονται λουτρά ἰαματικά, ποὺ μᾶς καθαρίζουν ἀπό τάς ἁμαρτίας. Τά οὐράνια εὐλογοῦν ἀκόμη σήμερα τά σπαρτά μας, τά δένδρα μας, τά ἀμπέλιά μας. . .
Τήν ὥραν ἐκείνην ὁ πάπα - Χαράλαμπος δέν ἦτο ἕνας ταπεινός ἄνθρωπος, ἦτο ἐμπνευσμένος προφήτης, ὁ ὁποῖος ἔδιδε κάτι ἀπό τήν ἰδικήν του πίστιν, πού ἐζωογόνησε τήν ψυχήν τοῦ ποιμνίου του.
Τό ἔργον τοῦ Ἱερέως δέν ἐτελείωσεν οὔτε ἐδῶ. Ἀκολουθούμενος τώρα ἀπό τούς ἀρχηγούς τῶν οἰκογενειῶν, ἄνδρας καί γυναῖκας, καί ἀπ’ ὅσους ἤθελαν ἐσυνέχισε τήν πορείαν του.
Ἔφθασαν εἰς τό μέσον τῶν σταφιδοκτημάτων. Ἐκεῖ ἐστάθη. Μέ τό βλέμμα του ἐνηγκαλίσθη ὅλην ἐκείνην τήν πεδινήν ἔκτασιν καί ἔπειτα μέ κλώνους βασιλικοῦ ἐσκόρπισεν ἀπό τό γεμάτον μέ ἡγιασμένον ὕδωρ χάλκινον δοχεῖον ρανίδας ἀριστερά, ἄνω καί κάτω. Ἀπό τά χείλη του ἀνέβαινε θερμή αὐτοσχέδιος προσευχή πρός τόν Θεόν νά δώση πολλούς καρπούς . . .
Ἀφοῦ ἔγινεν ὁ ἁγιασμός τῶν ἀμπέλων καί τῶν σταφιδῶν, ὁ ἱερεύς μέ τήν ἀκολουθίαν του ἐσυνέχισε τόν δρόμον του. Ἔφθασαν τέλος εἰς τούς ἀγρούς, ποὺ ἁπλώνονται ἐπάνω εἰς κυματιστούς λόφους.
Ὤ, τόν ἁπλοϊκόν καί θεοσεβέστατον πάπα - Χαράλαμπον! Ἀσκεπής, εὐθυτενής, σεβάσμιος ἀνέπεμψε μέ γλυκεῖαν φωνήν καί ἐδῶ τάς ὀλίγας καί ὡραίας εὐχάς του καί ηὐλόγησε καί ἡγίασε τά σπαρτά. Οἱ χωρικοί μέ κατάνυξιν καί σιωπήν παρακολούθησαν τόν ἁγιασμόν τῶν ἀγρῶν των….
Τήν ὥραν ἐκείνην ἀνέβαινον ὑψηλά πρός τόν οὐρανόν καί τά πρωινά κελαδήματα τῶν κορυδαλλῶν, ὡς εὐχαριστήριος ὕμνος ὅλης τῆς πλάσεως πρός τόν Δημιουργόν καί Πλάστην αὐτῆς.
— Καλή σοδειά, χωριανοί! Καί τοῦ χρόνου! ηὐχήθη, ἀφοῦ ἐτελείωσε τό ἔργον του, ὁ ἀγαθός ἱερεύς.
— Εὐχαριστοῦμε, παππούλη ! Νά χαίρεσαι τὴν ἱερωσύνη σου ! Ἀπήντησαν οἱ χωρικοί.
Ἔπειτα ἐφίλησαν τόν Σταυρόν καί τήν δεξιάν τοῦ ἱερέως καί ἔχοντες αὐτόν εἰς τό μέσον ἐπέστρεψαν εὐχαριστημένοι καί χαίροντες εἰς τό χωρίον των. Ἡ γῆ των, πού εἶχον κληρονομήσει ἀπό πατέρα πρός πάππον, εἶχεν εὐλογηθῆ ἄλλην μίαν φοράν.
Γεμάτοι τώρα ἐλπίδας θά συνεχίσουν μέ νέας δυνάμεις καί θάρρος τόν σκληρόν, ἀλλ' εὐλογημένον ἀγώνα τῆς ζωῆς.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου