Ο πολεμος του Οικουμενισμού εναντίον της ΝΕΟ-ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ίσως δέν έχει γίνει κατανοητός αρκετά ο πόλεμος της Ακαδημίας Βόλου εναντίον του Γιανναρά. Ο οικουμενισμός ο οποίος έχει αναλάβει την ένωση των Εκκλησιών και όχι τον διάλογο των Εκκλησιών, τον οποίο υποστήριζε και ο Γιανναράς στηρίζεται σε δύο στύλους. Στον Ζηζιούλα και στον Αγουρίδη. Και με τον Ζηζιούλα είναι κάπως καθαρά τα πράγματα, προσαρμόζει την Εκκλησιολογία στα μέτρα του πάπα και συμπαρασύρει μαζί του και τον κληρικαλισμό της Ορθοδοξίας, διότι ο Οικουμενισμός του Ζηζιούλα γεννιέται απο τον Λατινικό κληρικαλισμό. Και δέν υπάρχει άλλος.

Με τον Γιανναρά τί συμβαίνει; Ο Γιανναράς υποστηρίζει την διαφορά ανάμεσα στο σημαίνον και στο σημαινόμενο. Στην κατανόηση και στην Γνώση. Γι’αυτό και συνορεύει η φιλοσοφία του με την ποίηση, μέχρι του σημείου να ορίζει τον Απ.Παύλο σαν ποιητή.

Ο Αγουρίδης συμμαχεί με την φιλοσοφία της ταυτότητος ανάμεσα στο σημαίνον και το σημαινόμενο. Υποστηρίζει την έννοια, όπως διεμορφώθη απο τον Έγελο. Μία σύνθεση των αναπαραστάσεων.

Και οδηγεί τον Οικουμενισμό της Ακαδημίας Βόλου και της θεολογικής σχολής Θες/νίκης στην απόρριψη σαν παλαιάς της θεολογίας των Πατέρων της Εκκλησίας και στην αποδοχή της παλαιάς διαθήκης σαν του δένδρου απο όπου κάρπισε η Καινή. Και ενώ οι οικουμενιστές μάχονται με πάθος το παλαιό, έχουν βαφτίσει και ταυτίσει την παλαιά Διαθήκη μέ τήν Καινή.

Στο κείμενο του Σάββα Αγουρίδη  "Η επι του όρους Ομιλία του Ιησού"  αποκαλύπτεται απολύτως η κακοδοξία. Για την ώρα θα θίξουμε μόνον ένα σημείο. Στην σελίδα 100 παρουσιάζεται σαν προβληματική η ομολογία του Κυρίου ότι ήλθε να πληρώσει τον Νόμο και η ταυτόχρονη δήλωσι του περί τήρησης των ελαχίστων εντολών απο τους ηγέτες διδασκάλους της Εκκλησίας πρίν τις διδάξουν στους άλλους.

Δεν χρησιμεύει φυσικά στόν Αγουρίδη σε τίποτε η ερμηνεία του Νόμου απο τον Απόστολο Παύλο ο Αγουρίδης γνωρίζει τον Νόμο καλύτερα απο τον Παύλο. Εξάλλου ο Απόστολος πρόσθεσε μία κάθετη διάσταση στην Σωτηρία που καθιστά προβληματική την Ιστορία (την πνευματική Βιογραφία και την Βιβλιογραφία) και την εσχατολογία (την ταύτιση εικόνος και πρωτοτύπου. Την νέα ειδολωλατρία που εισάγει ο Ζηζιούλας).

Ο Απόστολος φωτίζει τον Νόμο δια παντός. Εδόθη για να κατανοήσει και να γνωρίσει ο άνθρωπος την αμαρτία. Το γεγονός ότι υπάρχει αμαρτία και ότι ζεί μέσα σ’αυτή! Ο άνθρωπος αγνοεί την ύπαρξη καν της αμαρτίας και αυτό είναι η ειδωλολατρία του αρχαίου κόσμου και της νεωτερικότητος η οποία είναι νεο-ειδωλολατρική και η οποία αγνοεί μέ  τήν σειρά της τήν αμαρτία, με έναν νέο τρόπο, μέ την αξιοπρέπεια τού προσώπου(ου ποιήσεις σεαυτόν είδωλο). Όπως η Καινή διαθήκη μας αποκάλυψε την ρίζα της αμαρτίας, την υπερηφάνεια, κάτι που συνεχίζει να αγνοείται μέχρι σήμερα.

Ποιός θά φανταζόταν ποτέ ότι η ορθοδοξία θά χανόταν λόγω μιάς αιρετικής εικονολατρίας. Διότι η λατινική αίρεση δέν δέχεται εικόνες στή λατρεία της, παρά μόνον αγάλματα. Διότι εικόνα, στήν οποία ταυτίζεται το σημαίνον καί τό σημαινόμενο, η εικόνα καί τό πρωτότυπο, είναι ο ΠΆΠΑΣ. Κάι κατά συνέπεια όλη η ιεραρχία, ο κλήρος πού έχει στήν κορυφή του τόν πάπα. Τό summum bonum. Tό κορυφαίο αγαθό. Τήν κορυφή τής πυραμίδος.

Ας φωτίσουμε όμως τα οικουμενιστικά σκοτάδια του Αγουρίδη με ένα μικρό απόσπασμα του Αγίου Συμεών του Ν.Θεολόγου το οποίο πρέπει να προσθέσουμε στους μακαρισμούς του ΑγίουΣυμεών, στην μόνη Ορθόδοξη ερμηνεία τους, για να καταλάβουμε τί παραχωρήσαμε στον κληρικαλισμό χωρίς κάν να μας το ζητήσει και τι χάνουμε οριστικά με τον Οικουμενισμό του Αγουρίδη και του Καλαϊτζίδη.

           YMNOI ΘΕΙΩΝ ΕΡΩΤΩΝ, ΛΟΓΟΣ ΠΡΩΤΟΣ

Αμέθυστος