Θέλω να σε φάω, τόσο πολύ σε αγαπώ!!!

Νέαρχος Παναγή

Λεμεσός

  Όχι δεν είναι καννιβαλιστικά ένστικτα ούτε σαδιστικές διαστροφές!

  Όσοι έχουν παιδιά ή ακόμη περισσότερο βρέφη(και όσοι είχαν πριν χρόνια), στρουμπουλά στρουμπουλά, ασπρούλικα ή όχι, με μαγουλάκια κ.λ.π αποκλείεται μπροστά στη θέα των παιδιών τους να μην τα άρπαξαν και μη ξέροντας πως να εκφράσουν την αγάπη τους να μην είπαν «θα σε φάω δεν αντέχω άλλο, πόσο σε αγαπώ». Εγώ τουλάχιστον και η σύζυγος μου συνεχώς το λέμε!!! Και μετά αυτή τη φράση ρίχνουμε και μια δαγκωματιά στη γάμπα του παιδιού μας τηρώντας τα λεχθέντα!!!

 Και είναι, το νοιώθω, ένδειξη άπειρης αγάπης γι΄αυτό το πλάσμα που φέραμε στη ζωή, το οποίο είναι σπλάγχνο μας και για  το οποίο για πρώτη φορά νοιώσαμε ότι θα δίναμε και τη ζωή μας. Για τον περισσότερο κόσμο είναι πιστεύω μια άκρα εκδήλωση του συναισθήματος της αγάπης προς το παιδί του.

  Άλλοτε αυτό συμβαίνει και σε ανθρώπους που αγαπιούνται πραγματικά, που είναι ερωτευμένοι, που ζουν ο ένας για τον άλλο.

 Για ποιο λόγο αναφέρω όλα αυτά;

 Προσπαθώ να κατανοήσω μερικά λόγια του Χριστού προς τους μαθητές του και προς εμάς.

 Εδώ και καιρό αγωνίζομαι να αντιληφθώ γιατί ο Κύριος είπε «εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοϊς. Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ήμερα. ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ»

 Γιατί πρέπει να φάω τη σάρκα του Κυρίου και να πιω το αίμα του; για να με κατηγορούν οι αλλόθρησκοι και οι αιρετικοί ότι είμαι καννίβαλος;!!

 Για να το πει ο Χριστός κάτι θα εννοεί, αποκλείεται να το είπε έτσι... Ναι αυτός που με τρώει και με πίνει, μένει μέσα μου και εγώ μέσα του. Αλλά και πάλι δεν γινόταν αλλιώς, ήταν ανάγκη να φάω το Χριστό και να Τον πιω; Αλλιώς δεν γινόταν;

 Και τότε θυμήθηκα τι κάνω όταν αντικρίζω τα παιδάκια μου. Ώρες , ώρες θέλω τα φάω!!

  Θέλουμε να σωθούμε, να είμαστε αιώνια με το Χριστό μας, Τον ποθούμε; Πρέπει να ακολουθήσουμε τις εντολές Του. Πρώτη και κύρια «Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου». Απ΄ολο σου το είναι. Αυτός που αγαπά τον Κύριο έτσι όπως Αυτός λέγει θα είναι μαζί του αιώνια αφού έτσι αυτόβουλα και ελεύθερα ο ίδιος ο άνθρωπος διάλεξε να Τον αγαπά εδώ στην επίγεια ζωή και να Τον τρώει και πίνει. Η αιώνια ζωή συνέχεια της επίγειας.

Και ναι να αγαπήσεις τόσο πολύ το Χριστό που να θέλεις κατά κυριολεξία να Τον φας, να Τον πιείς. Ακριβώς όπως προανέφερα για τα παιδιά μας τα οποία τόσο πολύ αγαπάμε που είναι στιγμές κατά τις οποίες θέλουμε να τα φάμε!

 Αν έχουμε τόσο πόθο για το Χριστό μας τότε σίγουρα και θέλουμε να φάμε τη σάρκα Του αλλά και να πιούμε το Αίμα Του.

 Τελικά ήξερε καλά τι έλεγε ο Κύριος όταν μιλούσε για βρώσιν και πόσιν του Ιδίου.

 Άραγε πόσοι από εμάς οι οποίοι προσέρχονται στη Θεία Κοινωνία νοιώθουν αυτή την έλξη προς τον Κύριο, αυτή την εσωτερική ώθηση  να κοινωνήσουν σώμα και αίμα Κυρίου. Πόσοι έχουν τόση αγάπη για τον Κύριο που θέλουν να Τον φάγουν και να Τον πιούν (όπως Αυτός μας παρακίνησε να κάνουμε); Και πόσοι όταν προσέρχονται γεμίζουν δάκρυα ευγνωμοσύνης, δάκρυα χαράς γιατί αντίκρισαν το ποθούμενο Πρόσωπο; Αδέλφια μου ο αριθμός σίγουρα είναι πολύ μικρός. Το βλέπουμε στα μάτια αυτών που κοινωνούν. Προσερχόμαστε στη Θεία Κοινωνία χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τι πάμε να κάνουμε, μια τυπική διαδικασία μιας διεργασίας που μέσα στο μυαλό μας απλώς μας κινητοποίησε να κοινωνήσουμε. Προσερχόμαστε μηχανικά, σκεφτόμαστε άσχετα πράγματα τις περισσότερες φορές, μιλάμε και λίγο με τον πίσω μας, τον δίπλα, ανυπομονούμε να τελειώνουμε, να φεύγουμε. Μα γιατί μπήκε αυτός μπροστά μας ενώ ήταν πίσω, μα γιατί σπρώχνετε κυρία μου, σταματήστε να μιλάτε....Και η σειρά μας κοντεύει, κοινωνούμε. Παίρνουμε το αντίδωρο και άντε να τελειώνουμε.  Απόδειξη ότι το Χριστό δεν έχουμε τον πόθο να Τον φάμε γιατί τον αγαπάμε αλλά γιατί μπήκαμε στη διαδικασία του να κοινωνήσουμε ως καθήκον μας αφού είμαστε Χριστιανοί.

  Αν συγκρίνουμε την συναισθηματική μας έξαρση όταν βλέπουμε μπροστά μας το παιδάκι μας με αυτή τη στιγμή κατά την οποία κοινωνάμε με το Χριστό θα δούμε ότι απέχουμε πολύ από το να «υπερηφανευτούμε» ότι αγαπούμε το Χριστό μας.

 Ένδειξη της αγάπης προς το Χριστό είναι όταν αυτή η έλξη που νοιώθουμε για το παιδί μας, αυτή ακριβώς η ίδια εκφρασθεί απαράλλακτη για το πρόσωπο του Χριστού μας. Για την ύπαρξη Του, για τη ζωή Του, για τα λόγια Του, για τα πάθη τα οποία πέρασε για εμάς για το ότι υπάρχει στη ζωή μας. Και τότε και μόνο τότε αφού περάσουμε αυτό το κατώφλι, Αυτός θα είναι μέσα μας και εμείς μέσα Του.

  Όταν δηλαδή θα πούμε Χριστέ μου σε αγαπώ τόσο πολύ που θέλω να σε φάω!!!! Όταν αδιαλείπτως Τον σκεφτόμαστε, όταν αδιαλείπτως προσευχόμαστε, όταν ανυπομονούμε να βρεθούμε μέσα στην εκκλησία  για να κοινωνήσουμε σώμα και αίμα Χριστού.

 Πολύ απέχουμε από αυτό αδέλφια μου και δεν ξέρω πραγματικά εγώ πως θα το πετύχουμε. Από λόγια πάσχουμε, από πράξεις χειρότερα, ίσως δει την αδύναμη προαίρεσή μας ο Κύρίος και μας λυπηθεί. Γιατί ο Ίδιος το είπε για εμάς που παραπαίουμε «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν».  

Καλά Χριστούγεννα

.