για τις ξεχασμένες , μοναχικές γιαγιές ...

Το τσεμπέρι της δεν καλύπτει τελειως τις δύο λευκασμένες πλεξούδες .

Εικόνα παράταιρη ανάμεσα στις βιαστικές τρέντυ γυναίκες  , με τα καινούρια συνολάκια, τα ευώδη αρώματα, τα ακριβά κοσμήματα, τις γόβες από τον Καλογήρου ,  τα μεταξωτά βρακιά και το γαλλικό μανικιούρ  που ετοιμάζονται αγωνιωδώς  για το ρεβεγιόν , μήπως και διασκεδάσουν την κατά-θλιψη που τους τρώει την ψυχή.

Ποιος ξέρει ποιά ανάγκη έχει κάνει αυτή τη γιαγιούλα να πουλά λαχεία, χρονιάρες μέρες, στο κέντρο της πόλης.

Δε θα πρεπε να παίζει με τα εγγονάκια της; Να χαίρεται τα παιδιά της; Να ετοιμάζει το γιορτινό τραπέζι;

Ποιος ξέρει τι της επιφύλαξε το αδόκητον τούτου του βίου και στέκεται όρθια με τις ώρες ...

Σε αυτή τη γιαγιά και στις όμοιες της  που θα περάσουν μόνες τούτο το βράδυ σε γηροκομεία, σε ξεχασμένα χωριά, σε μοναχικά αστικά τοπία, τριγυρνά η σκέψη μου...

Να σας φυλά ο Θεός καλές μου γιαγιούλες, να σας δίνει δύναμη να κάνετε το σταυρό και ν ανάβετε το καντήλι σας...

Και για εμάς που φτιάχνουμε τους σύγχρονους Καιάδες της απομόνωσης και της αδιαφορίας..

πηγή