Το ξόδι του φελλάχου

Σιμούν, έργο Νίκου Νικολαΐδη

Γιατί, καλοί μου μουσουλμάνοι, τον πάτε τόσο βιαστικά;
Αργεί να δύσει ακόμη ο ήλιος και ούτε
το κοιμητήριο βρίσκεται πολύ μακρυά.
Είναι ελαφριά, βέβαια η κάσα
                                    -μια και
τον άμοιρο Χαλήλ τον έφαγε η ζωή, τί
βρήκε ο Χάρος άλλο από κόκκαλα
και πετσί;

Όμως διέστε τη Φάτμα
πώς αγκομαχεί!
Είναι βαρύς-βαρύς ο πόνος, βαριά-βαριά
κ' η έγνοια που την κρατεί και δεν μπορεί καθώς το πάτε
με βήμα πένθημο ν' ακολουθεί.

Αχ δεν μπορεί να τράχει και να κλαίει
αχ δεν μπορεί τρέχοντας να μοιρολογεί...
γι' αυτό, καλοί μου μουσουλμάνοι, αγάλι- αγάλι για να της βολεί
κλουθόντας τον να κλάει και να λέει, κουνώντας το μανλήλι
το μελιτζανί, πως ήταν αγαθός σαν είχε τις καλές του ώρες
και ήτανε γλυκομίλητος πολύ, όταν στα τόσα του τα κόπια
τ' άφηνε το μπέης λίγη απολαβή.

Αγάλι-αγάλι, μουσουλμάνοι... αγάλι... ξεμακρύνατε
πολύ όταν έσκυψε στο χαντάκι κι επήρε λάσπη ν' αλειφτεί.
Αγάλι... λίγα λόγα π΄άνθισε ο πόνος
να βγουν με τον πρεπούμενο ρυθμό,
σα δαχτυλίδια, σα ρουμπίες να κουδουνίσουν... να κυλούν...

Ετέλεψεν ο κάματος για σένα Χαλήν; Κι απόμεινε
σε με ο μόχθος να γυρίζω το γεράνι, να ξευτυλίζω
το νερό του καναλιού; Μονάχη μου θ' αρμέγω
την γκαμούζα; Μονάχη μου θα πήζω το τυρί;
και τη σβουνιά μονάχη μου θα πλάθω
προσάναμμα για το ψωμί;

Νίκος Νικολαΐδης ο Κύπριος

Φελλάχα, έργο Νίκου Νικολαΐδη

πηγή