Ο γλύπτης Βασίλης Παπασάικας
έχει διαγράψει ήδη μακρά πορείας στην εικαστική σκηνή. Είναι πιθανόν
στους δρόμους της καθημερινής ζωής μας να τύχει να διασταυρωθούμε με
κάποιο από τα μνημειακά έργα του που κοσμούν πολλούς δημόσιους χώρους.
Και τότε, αυθόρμητα, έρχεται στο μυαλό το ερώτημα που θέτει ο ίδιος ο
καλλιτέχνης: «Ποιος θα μας εξηγήσει με τίνος απόφαση η σύγχρονη Τέχνη
δεν ανακουφίζει, δεν εξυψώνει και, εν γένει, δεν ποιεί ήθος, παρά μόνο
με διάφορα εφήμερα ευρήματα επιχειρεί να σκανδαλίζει και να σοκάρει;»
Τα έργα του Βασίλη Παπασάικα δεν δείχνουν ποιος αποφάσισε να ευνουχίσει τη σύγχρονη τέχνη, αλλά δείχνουν ότι η σύγχρονη τέχνη, και ειδικά μια «βαριά» έκφρασή της όπως είναι η γλυπτική, μπορεί να ανακουφίζει, να εξυψώνει, να ποιεί ήθος και να πορεύεται στιβαρή μέσα στο χρόνο. Ακόμη πιο εύγλωττα μιλούν γι αυτά τα γλυπτά που λειτουργούν στον περίκλειστο χώρο της αίθουσας τέχνης. Οπως τα έργα αυτής, της ένατης, ατομικής έκθεσης του δημιουργού στη γκαλερί «Αργώ» (Νεοφύτου Δούκα 9, Κολωνάκι). Ορειχάλκινα, πήλινα και γύψινα γλυπτά, θα φιλοξενούνται εκεί, και θα μιλούν, έως τις 24 Νοεμβρίου. Μετά ο καλλιτέχνης θα επιστρέψει πάλι στη μοναξιά του και θα αρχίσει να σμιλεύει και να συνδιαλέγεται με καινούργιους απογόνους, καινούργια έργα στα ατελιέ του, στην Αθήνα και στο Καινούργιο, στην όχθη του «πελάγους» της Τριχονίδας.
«Τα γλυπτά του διαθέτουν σφρίγος, εσωτερικευμένη ένταση κι εναρμονισμένες ισορροπίες ανάπτυξης, όπως επίσης εγγενή δυναμισμό, παλμό ζωής και μνημειακότητα, ανεξάρτητα από το μέγεθος που αυτά παρουσιάζονται. Είναι υποβλητικά, μεταφέροντας συγκίνηση στον θεατή, καθώς του διεγείρουν μακροχρόνιες μνήμες συνδυασμένες με την καθημερινότητα που βιώνει, ενώ παράλληλα τα γλυπτά του αυτά ενεργοποιούν τον στοχασμό και την φαντασία του». Ολα αυτά ο θεατής τα αισθάνεται όντως κοιτάζοντας, ας πούμε, την «Αμαζόνα», ένα γλυπτό σε φυσικό μέγεθος, από γύψο επιζωγραφισμένο. Η επιζωγράφιση, όπως συνήθιζαν και στα αρχαία αγάλματα της κλασικής ελληνικής τέχνης, δίνει ζωή στο γλυπτό και με αυτή τη μέθοδο ο δημιουργός βάζει πινελιές αισθαντικότητας και τρυφερής διακριτικότητας.
πηγή
Τα έργα του Βασίλη Παπασάικα δεν δείχνουν ποιος αποφάσισε να ευνουχίσει τη σύγχρονη τέχνη, αλλά δείχνουν ότι η σύγχρονη τέχνη, και ειδικά μια «βαριά» έκφρασή της όπως είναι η γλυπτική, μπορεί να ανακουφίζει, να εξυψώνει, να ποιεί ήθος και να πορεύεται στιβαρή μέσα στο χρόνο. Ακόμη πιο εύγλωττα μιλούν γι αυτά τα γλυπτά που λειτουργούν στον περίκλειστο χώρο της αίθουσας τέχνης. Οπως τα έργα αυτής, της ένατης, ατομικής έκθεσης του δημιουργού στη γκαλερί «Αργώ» (Νεοφύτου Δούκα 9, Κολωνάκι). Ορειχάλκινα, πήλινα και γύψινα γλυπτά, θα φιλοξενούνται εκεί, και θα μιλούν, έως τις 24 Νοεμβρίου. Μετά ο καλλιτέχνης θα επιστρέψει πάλι στη μοναξιά του και θα αρχίσει να σμιλεύει και να συνδιαλέγεται με καινούργιους απογόνους, καινούργια έργα στα ατελιέ του, στην Αθήνα και στο Καινούργιο, στην όχθη του «πελάγους» της Τριχονίδας.
«Τα γλυπτά του διαθέτουν σφρίγος, εσωτερικευμένη ένταση κι εναρμονισμένες ισορροπίες ανάπτυξης, όπως επίσης εγγενή δυναμισμό, παλμό ζωής και μνημειακότητα, ανεξάρτητα από το μέγεθος που αυτά παρουσιάζονται. Είναι υποβλητικά, μεταφέροντας συγκίνηση στον θεατή, καθώς του διεγείρουν μακροχρόνιες μνήμες συνδυασμένες με την καθημερινότητα που βιώνει, ενώ παράλληλα τα γλυπτά του αυτά ενεργοποιούν τον στοχασμό και την φαντασία του». Ολα αυτά ο θεατής τα αισθάνεται όντως κοιτάζοντας, ας πούμε, την «Αμαζόνα», ένα γλυπτό σε φυσικό μέγεθος, από γύψο επιζωγραφισμένο. Η επιζωγράφιση, όπως συνήθιζαν και στα αρχαία αγάλματα της κλασικής ελληνικής τέχνης, δίνει ζωή στο γλυπτό και με αυτή τη μέθοδο ο δημιουργός βάζει πινελιές αισθαντικότητας και τρυφερής διακριτικότητας.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου