"Ὁ νεοέλληνας πιστεύει ἀκραδάντως ὅτι ἡ προδοσία του αὐτὴ εἶναι ὁ ὕψιστος πατριωτισμὸς"

Τοῦ π. Ἰωάννη Ρωμανίδη

Τὸ ρωμαΐικον φιλότιμον μετετράπη εἰς γραικυλιστικὴν ἀφέλειαν ἐξ αἰτίας τῆς ἐσφαλμένης ὑψηλῆς ἐκτιμήσεως καὶ τῆς ἀβασίμου ἐμπιστοσύνης τοῦ Γραικοῦ εἰς τὸν δυτικὸν πολιτισμόν. Ὁ νεοέλληνας μὲ τὴν ἐμπιστοσύνην τοῦ εἰς τὸ ἀνύπαρκτον φιλότιμον τῶν ξένων ἔχει τὴν πνευματικὴ δομὴ τοῦ προδότου. Ἀρκεῖ νὰ τοῦ δοθῆ ἡ εὐκαιρία νὰ συνάψη φιλίαν μὲ «φιλότιμον φιλέλληνα». Ἀπὸ πατριωτικὸν ἐνθουσιασμὸν θὰ θελήση νὰ ὠφελήση καὶ νὰ σώση τὴν Ἑλλαδίτσα του καὶ νὰ ἐξασφαλίση τὴν ὑποστήριξιν τοῦ φιλέλληνος τούτου, τοῦ τὰ λέγει ὅλα. Ἀλλὰ ἀντὶ νὰ ἀποκτήση ὄργανον, γίνεται ὄργανον. Δὲν ἀρκεῖ τούτου, ἀλλὰ καὶ πιστεύει ἀκραδάντως ὅτι ἡ προδοσία τοῦ αὐτὴ εἶναι ὁ ὑψιστὸς πατριωτισμὸς. Οἱ ἔχοντες σχέσεις μὲ τοὺς Γραικύλους Εὐρωπαῖοι καὶ Ἀμερικάνοι βλέπουν σαφῶς τὸ φιλότιμον, ἀλλὰ δυστυχῶς στὴ δουλοπρεπῆ του μορφή, καὶ τὸ ἐκλαμβάνουν ὀρθῶς ὡς δουλοπρέπεια ἀδυνάτου καὶ ὡς μορφὴν φαινομενικῆς μεγαλοψυχίας. Εἰς τὴν οὐσίαν ὁ Γραικὸς καὶ ὁ Ρωμηὸς ἔχουν τὸν ἴδιον φιλότιμον καὶ ἑπομένως τὸν ἴδιον ἡρωισμὸν καὶ τὴν ἴδιαν ἀνδρείαν. Ἡ διαφορὰ μεταξὺ τῶν εἶναι ὅτι....

ὁ Γραικὸς ἔχει αἰσθήματα κατωτερότητος ἔναντι τῶν Εὐρωπαίων καὶ Ἀμερικάνων,διότι ὑπεδουλώθη πολιτιστικῶς δεχόμενος τὸν Γραικισμόν, ἐνῶ ὁ Ρωμηὸς τουναντίον γνωρίζει τὴν ἀνωτερότητα τῆς Ρωμηοσύνης του καὶ οὐδέποτε ἐδέχθη νὰ γίνη ὁ Γραικύλος ξένου πολιτισμοῦ.

πηγή