Όταν ήρθε η Κυβέρνηση εδώ, ήρθαν και πολλοί αγωνισταί πεθαμένοι της πείνας
και καταξοχή αξιωματικοί. Είδαν οπού έφκειασα αυτό το σπίτι, έλπιζαν
ότι μο 'δωσε κανένας πλούτη, άρχισαν και μου γύρευαν άλλος είκοσι τάλλαρα,
άλλος δέκα κι' άλλος απάνου κι' άλλος κάτου. Τέλος πάντων κ' εγώ
καταχρεωνόμουν και τους ανθρώπους δεν μπορούσα να τους ευκαριστήσω σε
όλη την αίτησίν τους· τους έδινα ό,τι μπορούσα κι' αντίς να τους έχω
φίλους, τους έπιανα οχτρούς. Είχα κ' ένα μήνα οπού άρχισα να παίρνω
μιστόν του βαθμού μου, καθώς και οι άλλοι· έπαιρνα τρακόσες εξήντα
δραχμές.
Είδα αυτό, και πέθαιναν και οι άνθρωποι εις τα παλιοκλήσια, οπλαρχηγοί κι' άλλοι, κι' από την πείνα κι' από το κρύον, τότε στοχάστηκα: Οι αγωνισταί να πεθαίνουν της πείνας, κ' εμείς να πλερωνώμαστε ολίγοι άνθρωποι;
Εμείς οι ολίγοι φέραμεν την λευτεριά; Να κόψωμεν κ' εμείς τον μιστόν
μας, είτε να πάρουν και οι αδελφοί μας συναγωνισταί! Ειδέ ξίκι να γένη
και 'σ εμάς! Τότε φκειάνω μίαν αναφορά και λέγω· «Επειδήτις όσοι
αγωνίστηκαν πεθαίνουν από την πείνα και την ταλαιπωρίαν, καθώς και χήρες
των σκοτωμένων και παιδιά τους, τον μιστόν οπού μου δίνετε διατάξετε να μου κοπή όλος και να τον δίνετε εις τους αγωνιστάς και χήρες κι' αρφανά των σκοτωμένων.
Κ' εγώ, επειδήτις και χρωστώ ξένα χρήματα κ' έχω και φαμελιά μεγάλη,
διατάξετε να μου δοθή το μικρόν δώρον οπού αποφάσισαν όλες οι Κυβέρνησες
όταν πληγώθηκα εις τους Μύλους τ' Αναπλιού, οπού είναι ως εκατόν εξήντα
πέντε δραχμές, να ζήσω κ' εγώ με την φαμελιά μου όσο η Κυβέρνηση να
δικιώση όλους τους αγωνιστάς, και μεράστε τους τον μιστόν μου των
δυστυχισμένων αγωνιστών». Έδωσα την αναφορά μου εις την Αντιβασιλεία και
το 'βαλα και εις τον τύπον να παρακινηθούν κι' άλλοι.
.............................................................................................................................................
Σηκώθηκα
και πήγα εις τον αγαθόν Βασιλέα και τον βάσταξα απάνου από μίαν ώρα.
Του ξηήθηκα πώς σηκώσαμεν ντουφέκι των Τούρκων και πόσο μας ωφέλησαν και
πόσο μας ζημίωσαν οι δικοί μας πολιτικοί και να ιδή την κατάστασιν του
κράτους του, αν θέλη μιαν ημέρα να βασιλέψη. «Κ'
εγώ λυπούμαι τους δυστυχείς και διά την ησυχίαν του κράτους σου, οπού
είναι η πατρίδα μου, έκοψα το ψωμί από τα παιδιά μου να το δώσω των
φτωχών αγωνιστών». Τότε πήρε την ευκαρίστησιν και μου είπε να
πάγω να τα ειπώ και της Αντιβασιλείας αυτά. Και πήγα και τα είπα. Και
διάταξαν κ' έγινε μια ξεκονόμηση εις τους αγωνιστάς και χήρες κι' αρφανά
των σκοτωμένων. Μου είπαν να τα πάρω να τα μεράσω εγώ, δεν θέλησα· είπα
να τα μεράση ο Δεσπότης και οι παππάδες. Κ' έτζι έγινε. Κι' ο Βασιλέας
σηκώθη την αυγή και πήγε εις το συβούλιον της Αντιβασιλείας, οπού δεν
ματάειχε πάγη. Και με γλύτωσε ο Βασιλέας από τους απατεώνες, οπού θα μ'
έχαναν αδίκως διά να θέλω να κάμω καλό. Τέτοιοι
ανθρωποφάγοι είμαστε εμείς, και διά 'κείνο ήμαστε σκλάβοι τόσους αιώνες
εις τους Τούρκους - κ' εμείς παιδιά αυτεινών είμαστε και την αρετή τους
έχομεν. Εμείς να ζούμεν καλά και οι άλλοι ας χαθούνε - κι' όποιος τους
βοηθήση να τον χάσουμεν κ' εκείνον!
Στρατηγού Μακρυγιάννη-Απομνημονεύματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου