Άγιος Αλέξανδρος Schmorell, φοιτητής Ιατρικής
ΠΗΓΗ (αγγλικά)
Αγιοκατατάχθηκε από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία της Διασποράς ο Άγ. Αλέξανδρος Schmorell.
Γεννήθηκε στη Ρωσία το 1917 και βαπτίστηκε στην Ορθόδοξη εκκλησία. Η οικογένειά του έφυγε για τη Γερμανία για να γλυτώσει από τους μπολσεβίκους. Ήταν πολύ πιστός και κατά τη διάρκεια της σύντομης ζωής του προσπαθούσε να εφαρμόζει τις εντολές του Κυρίου.
Εκτός από προικισμένος καλλιτέχνης ήταν και φοιτητής της Ιατρικής. Τον κάλεσαν στο μέτωπο, για να βοηθήσει τους σοβιετικούς κατά την ναζιστική επίθεση. Εκεί, στο ανατολικό μέτωπο, βαθιά συγκλονισμένος έβλεπε την κακομεταχείριση προς τους αιχμαλώτους πολέμου αλλά και προς τους αμάχους.
Έπειτα επέστρεψε στο Μόναχο, όπου συνέχισε τις ιατρικές του σπουδές και βοήθησε στην οργάνωση της αντιναζιστικής ομάδας μη-βίας ''Λευκό Ρόδο'' (White Rose), που αντιστάθηκε στο ναζιστικό καθεστώς. Κατά τη διάρκεια της αντιναζιστικής τους δραστηριότητας συνελήφθησαν από τη Γκεστάπο.
Μετά από δίκη, ο Άγ. Αλέξανδρος Schmorell καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε στις 23 Ιουλίου 1943.
Η Νεομάρτυς Στεφανίδα από το Κόσοβο (†1945)
Στο βάπτισμα, αυτό το αγαπημένο παιδί του Θεού ονομάσθηκε Στέφκα Ντιούρτσεβιτς.
Γεννήθηκε το 1887 ατό χωριό Βράκα, κοντά στην πόλη Σκάνταρ, στην Αλβανία. Όταν ήταν ακόμη παιδί, οι Αλβανοί εκδίωξαν την Στέφκα και την οικογένειά της, εξαναγκάζοντας τους να μετακομίσουν στο χωριό Ντρένοβατς του Κοσσυφοπεδίου. Όταν ενηλικιώθηκε, η Στέφκα ζούσε μόνη σε ένα μικρό σπίτι στο Ντρένοβατς, αφιερώνοντας τον εαυτό της στον Κύριο και Σωτήρα Ιησού Χριστό μέσω της προσευχής, της νηστείας και της ησυχίας. Πήγαινε τακτικά για εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία στην Μονή Ντέτσανι, όπου την ανακάλυψε ο Επίσκοπος Νικόλαος [ίσως αυτός ο άγιος], ο οποίος τής ζήτησε να μετακομίσει στην Μονή της Ζίτσα για να την έχει για παράδειγμα σε όλες τις μοναχές εκεί.
Αυτή, επειδή υπέφερε από τα πόδια της, λόγω της ορθοστασίας στις πολύωρες ακολουθίες, δεν μπορούσε πια να κάνει την εξαντλητική πορεία μέχρι το Ντέτσανι και επομένως δέχθηκε την κλήση του Επισκόπου Νικολάου.
Επιθυμώντας την κατά μόνας προσευχή, η Στέφκα δέχθηκε αργότερα την πρόσκληση της Νάντα Αντγιτς — της μετέπειτα Μητέρας Άννας — και ταξίδεψε στην Μπίτολα (Μοναστήρι), όπου πέρασε τα τελευταία χρόνια τής ζωής της σε ένα απομονωμένο σπιτάκι στον κήπο του βρεφικού σταθμού «Μπόγκνταϊ».
Στο τέλος τής ζωής της φανέρωσε ένα διπλό μαρτύριο. Υπομονετικά υπέμεινε τον πόνο των ανοιχτών πληγών στα πόδια της από τις πολλές ώρες της προσωπικής της προσευχής στο σπιτάκι της. Επιπλέον, οι Γερμανοί στρατιώτες επιδείνωσαν την κατάσταση τής υγείας της, όταν την έδειραν, επειδή δεν έσβηνε την κανδήλα που έκαιγε συνεχώς στο δωμάτιο της, ενώ εκείνοι είχαν δώσει διαταγή να γίνει στην πόλη γενική συσκότιση. Υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες που είπαν ότι ενόσω την χτυπούσαν, το αίμα από τις πληγές της ξεχύνονταν και γέμιζε το πάτωμα και τούς τοίχους του δωματίου της. Πέθανε ως μάρτυς το 1945. Λίγο μόνο πριν τον θάνατο της, κάποιος Βούλγαρος επίσκοπος δέχτηκε την Στέφκα στις μοναστικές τάξεις δίνοντας της το όνομα Στεφανίδα, το οποίο προέρχεται από την ελληνική λέξη «στέφανος». Η Αδελφή Στεφανίδα η Νεομάρτυς θάφτηκε τιμητικά στην Μονή του Αγ. Χριστόφορου, κοντά στην Μπίτολα.
Η Αδελφή Στεφανίδα μας άφησε ένα Ορθόδοξο πνευματικό κλασσικό έργο των καιρών μας, τις Εξομολογήσεις της. Αυτές οι 92 εξομολογητικές επιστολές, τις όποιες συνέθεσε λόγω της υπόσχεσης της ησυχίας που είχε δώσει, συγκεντρώθηκαν από τον πνευματικό της πατέρα Βίκτωρα, τον Σέρβο Ορθόδοξο Επίσκοπο του Σκάνταρ. Οι επιστολές περιέχουν, κατά τον Επίσκοπο Άμφιλόχιο Ράντοβιτς, «την φωτεινή λάμψη όπως επίσης και την απλή πνευματική εμπειρία αυτής τής Αγίας του καιρού μας. Σε αυτές παρατηρούμε ότι, με τη φλογερή πίστη για τον Χριστό και την αγάπη της για το Θεό, συμμετείχε στη Θεία Ευχαριστία κάθε εβδομάδα, και μερικές φορές δύο φορές την εβδομάδα. Νήστευε αυστηρά όλον τον χρόνο, χρησιμοποιώντας το λάδι κυρίως για το κανδήλι της, και τρώγοντας ψάρι μόνον στην Γέννηση του Χριστού και το Πάσχα, από αγάπη για τους άλλους. Οι Εξομολογήσεις της είναι διαποτισμένες από μία βαθειά παραδοσιακή θλίψη, που χαρακτηρίζει εν γένει τον λαό μας, αλλά με μία ακόμη βαθύτερη χαρά, που γεννιόταν μέσα της από την διαρκή ένωσή της με τον Χριστό». Αληθινά ψυχωφελείς για όλους τούς Σέρβους Ορθοδόξους ζηλωτές, αυτές οι εξομολογητικές επιστολές, όταν μεταφρασθούν, θα γίνουν για όλους πηγή ύδατος ζώντος.
Πηγή: ΣΕΡΒΙΚΟ ΠΑΤΕΡΙΚΟ, Τόμος Α, Εκδόσεις Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου