Δέηση για την ψυχή του Παπαδιαμάντη
Χριστέ μου, δώσ' του τη χαρά, τη μόνη που μπορούσε
να σου ζητήσει απάνω εκεί νοσταλγικά η ψυχή του.
κάνε το θάμα κι άσε τον να ζήσει όπως εζούσε
σε μια μεριά που, τάχατες, να μοιάζει το νησί του.
Να 'ναι τα βράχια στο γκρεμό βαθιά κουφαλιασμένα,
να 'χει σωριάσει η θάλασσα στην αμμουδιά τα φύκια,
κι αράδα αράδα στο γιαλό δεμένα, αποσταμένα,
να σιγοτρίζουν τα φτωχά σκιαθίτικα καΐκια.
Να 'ναι οι νησιώτισσες οι γριές, κι οι νιες, οι πεθαμένες
αυτές που τις θλιμμένες τους μας έλεγε ιστορίες -
να γνέθουν το λινάρι οι γριές στην πόρτα καθισμένες,
και δίπλα στα παράθυρα ν' ανθίζουν οι γαζίες.
Κ' ύστερα ακόμα να 'ναι ελιές, και νάναι κυπαρίσσια,
σκυμμένα νάναι και το φώς τ' αχνό να προσκυνάνε,
να τόνε περιμένουνε στον κάμπο τα ξωκκλήσια
Και την καμπάνα τους μακριά οι αγγέλοι να χτυπάνε.
Δώσ' του, Χριστέ μου, τη στερνή χαρά να ιδεί και πάλι
τη γνώριμή του τη ζωή κοντά στ' ακροθαλάσσι !
Αχ, έτσι αθώα, κ' έτσι απλά κι αγνά την είχε ψάλει,
που της αξίζει εκεί ψηλά μαζί μ' αυτόν ν' αγιάσει!................
ο άγιος της ελληνικής ποίησης Λάμπρος Πορφύρας
γράφει για τον άγιο των ελληνικών γραμμάτων Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου