Βρεθήκαμε γυμνοί
πάνω στην αλαφρόπετρα
κοιτάζοντας τ’ αναδυόμενα νησιά
κοιτάζοντας τα κόκκινα νησιά
να βυθίζουν
στον ύπνο τους, στον ύπνο μας.
(«Σαντορίνη», Γυμνοπαιδία)
Γυμνοπαιδία; Ο ποιητής εξηγεί ότι εμπνεύστηκε τον τίτλο της ποιητικής ενότητας από τη Θήρα: «Υπήρξε κέντρον αρχαιοτάτης θρησκείας ένθα ετελούντο λυρικοί χοροί αυστηρού και βαρέος ρυθμού καλούμενοι γυμνοπαιδίαι».
Κι ο Οδυσσέας Ελύτης είπε στην «Ωδή στη Σαντορίνη» από τη θητεία του καλοκαιριού:
Πήδησες μες στον κόσμο πρώτη
Πορφυρογέννητη, αναδυομένη
(«Ωδή στη Σαντορίνη»,
Η θητεία του καλοκαιριού)
Ολα τα μυστήρια της Σαντορίνης αναδύονται μέσα από τα χρώματα. Η ένταση από τα σκούρα χρώματα της καλντέρας, των ακρογιαλιών και των νησιών, η ηρεμία από τα γλυκά χρώματα των τοιχογραφιών του Ακρωτηρίου. Αυτή η ηρεμία υπάρχει στην ενδοχώρα της Καλντέρας, εκεί που το μικρό καλοκαιράκι σβήνει την ένταση ανάμεσα στα σοκάκια των χωριών, όπως του Πύργου, του Βόθωνα, της Φοινικιάς, στα αμπέλια στο Ακρωτήρι, στον Εμπορειό, στη Μεσσαριά, στον Βουρβούλο, και στις ακρογιαλιές – Περίβολος, Μονόλιθος, Κολούμπος, Μπαξέδες – που έχουν βυθό από μαύρα βότσαλα που γυαλίζουν στον ήλιο που στέκει πάνω απ’ όλα και αποθεώνεται στην άκρη της Οίας την ώρα που βουτά στη θάλασσα τελετουργικά, σαν ένα είδος ιεροτελεστίας για το πλήθος που τον παρακολουθεί και τον χειροκροτεί.
«Αυτό το πέτρινο μισοφέγγαρο στις εσχατιές των Κυκλάδων», έγραφε ο Μάριος Πλωρίτης που είχε δεσμό αίματος με το νησί, «λες και συνοψίζει την ιστορία του ανθρώπου, απ’ τα αρχέγονα βήματά του ως τη δημιουργία των πρώτων οργανωμένων οικισμών, απ’ τη διασταύρωση των αρχαίων και νεότερων πολιτισμών ως την άλωσή τους απ’ τους σημερινούς “-ισμούς”».
Ταξιδεύοντας προς Σαντορίνη συναντάμε τον
βράχο του Καλάμου, ο μεγαλύτερος της Μεσογείου μετά το Γιβραλτάρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου