Ψυχές

Θα ήθελα να μοιραστώ κάτι…

Την Κυριακή πήγαμε μια βόλτα, στο δρόμο πεινάσαμε και μπήκαμε σε ένα φούρνο-ζαχαροπλαστείο με κάτι πεντανόστιμα αλμύρογλυκίσματα… Και εκεί που στεκόμασταν και ερευνούσαμε τις βιτρίνες βλέπω να πλησιάζουν τρία τσιγγανάκια  – δυο κορίτσια και ένα αγόρι.

Έρχονταν προς εμένα με τα γνωστά τους «Δώσε κάτι», «Πάρε μας κάτι».

Τους πρόλαβα και λέω στο μεγαλύτερο κορίτσι: «Καλή μου δώσε μου πέντε ευρώ. Πολύ τα έχω ανάγκη!» Με κοιτάει με απορία, χαμογελάει και αρχίζει τα δικά της, τα γνωστά που της έμαθαν οι γονείς: «Δώσε κάτι!» Της λέω: «Δεν με κατάλαβες. Αυτή την φορά εγώ σου ζητάω, επειδή έχω ανάγκη!» Με ξανακοιτάει, λέει «Δεν έχω τίποτα. Δώσε μου κάτι…».

Εντωμεταξύ έρχεται και ο μικρός αδελφός και αρχίζει και αυτός (με ένα χαμόγελο που σε κάνει να χαμογελάς πίσω… και μάτια πράσινα με απόχρωση σοκολάτας γάλακτος…) «Κυρία…» Του λέω: «Δώσε μου παρακαλώ πέντε ευρώ!» Χαμογελάει ακόμα πιο πολύ και με ρωτάει: «Γιατί;;» «Τα χρειάζομαι! Αν δεν έχεις πέντε, δώσε μου δύο!» Εδώ αρχίζει και γελάει, δεν ζητά πια τίποτα, απλά διασκεδάζει και προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται, πώς αντιστράφηκαν τα πράγματα που έμαθε και μία θεία του ζητάει δύο ευρώ…

Και τέλος πλησιάζει και η μικρή… Πάλι εγώ: «Δώσε μου δύο ευρώ… Πολύ τα έχω ανάγκη…» Με κοιτάει… και αυτή σοκολάτα γάλακτος με μέλι… βάζει το χεράκι της στην τσέπη και μου δίνει δύο κέρματα πενηντάρικα… «Δεν έχω άλλα»… μου λέει…

Μείναμε για λίγο ακίνητες και οι δύο και κοιταζόμασταν…

«Αχ κορίτσι μου…» της λέω… «Δεν θα τα πάρω, θα τα δώσω στον αδελφό σου, εντάξει; Τα ήθελε!» Σε αυτό δεν συμφώνησε, «Δικά μου είναι» είπε… και σκορπίστηκαν πάλι γύρω-γύρω με τα γνωστά τους «Κύριε… Κυρία…», γελώντας και παίζοντας παράλληλα…

Τα είδα και το βράδυ γυρνώντας, η μικρή έλειπε, τα χαιρέτησα, κανείς δεν ζήταγε τίποτα πια, έμαθα το μικρό να κάνει πιο αστείες φάτσες απο αυτές που ήξερε κουνώντας τα φρύδια μου…

Ψυχές…

   Φουφού