Με του Θεού την δύναμην και των συμμάχων χέριν
ανέπνευσαν οι Έλληνες της λευτεριάς τ' αγέριν,
αγέριν, που 'στερήθησαν εδώ και λίγους χρόνους
κι' επάθαν τόσα βάσανα, μαρτύρια και πόνους.
Όσα εκάμαν του Χριστού, όταν τον εστραυρώσαν,
οι αδελφοί μας Έλληνες επάθαν άλλα τόσα·
θάνατοι, πείνα, βάσανα, στερήσεις, ατιμίας
όλα τα υπομένασιν
κι' όμως επεριμένασιν
στιγμήν ελευθερίας
Έφθασεν όμως η στιγμή, το έθνος πέρα πέρα
πανηγυρίζει σήμμερα της λευτεριάς την μέραν.
Μην κλαίης μάνα μας Έλλας, μην κλαίης, μην δακρύζης,
αφού την γαλανόλευκον και πάλι αντικρύζεις.
Πιάσε μαντήλιν, σφόγγισε τα γαλανά σου ΄μμάτια
και σφίξε την καρδούλλαν σου, που ΄γίνηκεν κομμάτια
και βάλε δυνατήν φωνήν, όσον μπορείς μαγάλην,
σ' όλον τον κόσμον ν' ακουστή ΄που μιαν μερκάν στην άλλην:
«Παιδιά μου πολυπόθητα, παιδιά μ' ωρφανεμένα,
που βρίσκεσθε εδώ και κει και πρόσφυγες στα ξένα,
αφόν γραφτόν 'που τον Θεόν, ίντα μπορώ να σας ηκάμω!
Ελάτε στες φτερούγες μου πάλι να σας ζεστάνω
κι όσον κι αν τες ΄μαδήσανε, χωρίς φτερά κι αν ένουν,
είναι της μάνας, που πονεί, και πάντοτε ζεσταίνουν.»
Του ποιητού Μιχάλη Θ. Πλαστήρα εκ Δαλίου,
15 Οκτωβρίου 1944
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου