.Ὅσιος Ἄνθιμος ὁ ἐκ Κεφαλληνίας και η Παναγία η Πορταιτισσα
Ο Άγιος Άνθιμος Κουρούκλης είδε το φως της ζωής το 1727 εις το Ληξούριον Κεφαλληνίας από τον Ιωάννη και την Ατζουλέτα Κουρούκλη, αλλά από πολύ μικρός υφίσταται τον δρόμον των δικαίων, θλίψης και ταλαιπωρίας.
Εις την ηλικίαν 7 ετών η φοβερή αρρώστια της ευλογιάς που ταλαιπωρεί την Παλλική προσέβαλε τον μικρό Αθανάσιο με αποτέλεσμα να τυφλωθεί.
Η μητέρα του κατά την ευλογημένη συνήθεια της εποχής τελεί “σαρανταλείτουργο” και εις την τεσσαρακοστήν λειτουργία εις την προσφώνησιν του ιερέως “Μετά φόβου Θεού…” Ο μικρός νοιώθει φως και απεκαταστάθη η όρασίς του από τον δεξιόν οφθαλμόν.
Ακολουθεί δι’ ολίγον διάστημα το επάγγελμα του πατέρα του, ναυτικός, και φθάνει εις την πόλιν των ονείρων και πόθων κάθε Έλληνος, την Κωνσταντινούπολιν.
Αλλά η ισχυρά κλήσις της θείας Χάριτος συντονισμένη με την φυσικήν κλίσιν τον οδηγεί να λάβει την απόφασιν να αφοσιωθή εξ’ ολοκλήρου εις τον Θεόν και γίνεται ρασοφόρος μοναχός εις την Ιεράν Μονήν Αγίας Παρασκευής Λεπέδων λαβών το όνομα του Ηγουμένου της Μονής, Ανθίμου και εν συνεχεία μεταβαίνει εις το Πανεπιστήμιον της Μοναχικής Πολιτείας, τον Άγιον Όρος όπου κείρεται μεγαλόσχημος Μοναχός.
Ταξιδεύει εις Χίον, Σίφνο, Πάρο και φθάνει εις τους Αγίους Τόπους Προσκυνητής των σεβασμάτων, εις “τόπον ου έστησαν οι πόδες Κυρίου”.
Απ’ εδώ φωτιζόμενος και καθοδηγούμενος υπό της θείας Χάριτος αρχίζει μια δύσκολη και θεοφώτιστη περιοδεία εις διαφόρους νήσους εις τας οποίας εκήρυτε, εθαυματούργει, προεφήτευε και ίδρυε μεγαλοπρεπείς μονάς.
Τόσον εντυπωσιακόν είναι το έργο του, ώστε ο καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Π. Ν. Πολίτης τον ονομάζει καταπληκτικόν άνθρωπον, από τους σημαντικότερους άνδρας της Εκκλησίας μας κατά τον 18ον αιώνα.
Ο Άγιος Άνθιμος Κουρούκλης είδε το φως της ζωής το 1727 εις το Ληξούριον Κεφαλληνίας από τον Ιωάννη και την Ατζουλέτα Κουρούκλη, αλλά από πολύ μικρός υφίσταται τον δρόμον των δικαίων, θλίψης και ταλαιπωρίας.
Εις την ηλικίαν 7 ετών η φοβερή αρρώστια της ευλογιάς που ταλαιπωρεί την Παλλική προσέβαλε τον μικρό Αθανάσιο με αποτέλεσμα να τυφλωθεί.
Η μητέρα του κατά την ευλογημένη συνήθεια της εποχής τελεί “σαρανταλείτουργο” και εις την τεσσαρακοστήν λειτουργία εις την προσφώνησιν του ιερέως “Μετά φόβου Θεού…” Ο μικρός νοιώθει φως και απεκαταστάθη η όρασίς του από τον δεξιόν οφθαλμόν.
Ακολουθεί δι’ ολίγον διάστημα το επάγγελμα του πατέρα του, ναυτικός, και φθάνει εις την πόλιν των ονείρων και πόθων κάθε Έλληνος, την Κωνσταντινούπολιν.
Αλλά η ισχυρά κλήσις της θείας Χάριτος συντονισμένη με την φυσικήν κλίσιν τον οδηγεί να λάβει την απόφασιν να αφοσιωθή εξ’ ολοκλήρου εις τον Θεόν και γίνεται ρασοφόρος μοναχός εις την Ιεράν Μονήν Αγίας Παρασκευής Λεπέδων λαβών το όνομα του Ηγουμένου της Μονής, Ανθίμου και εν συνεχεία μεταβαίνει εις το Πανεπιστήμιον της Μοναχικής Πολιτείας, τον Άγιον Όρος όπου κείρεται μεγαλόσχημος Μοναχός.
Ταξιδεύει εις Χίον, Σίφνο, Πάρο και φθάνει εις τους Αγίους Τόπους Προσκυνητής των σεβασμάτων, εις “τόπον ου έστησαν οι πόδες Κυρίου”.
Απ’ εδώ φωτιζόμενος και καθοδηγούμενος υπό της θείας Χάριτος αρχίζει μια δύσκολη και θεοφώτιστη περιοδεία εις διαφόρους νήσους εις τας οποίας εκήρυτε, εθαυματούργει, προεφήτευε και ίδρυε μεγαλοπρεπείς μονάς.
Τόσον εντυπωσιακόν είναι το έργο του, ώστε ο καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Π. Ν. Πολίτης τον ονομάζει καταπληκτικόν άνθρωπον, από τους σημαντικότερους άνδρας της Εκκλησίας μας κατά τον 18ον αιώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου