Η σιωπή του δάσους

       Τα έλατα προφήτευαν τη βαρυχειμωνιά. Κεριά άναβαν στον ουρανό τις δεήσεις των ανύποπτων. Μα κείνοι καρφωμένοι σε τηλεοπτικές αγιογραφίες λησμονούσαν τη σιωπή του δάσους που αφουγκραζόταν το θάνατο. 

    Ο άνεμος της πυρκαγιάς χόρεψε μακάβρια. Το βουητό της φλόγας ξεσήκωσε τους ανίερους. Ύμνους στο τίποτε ηχολογούν οι πλαγιές. Λιβάνισμα ευλαβικό θυσίας αρτίων πλασμάτων, εκατόμβες θνητών. Λεκέδες αιθάλης μαρτυρούν τα βήματα της φωτιάς στο ελατοδάσος. Διστακτικά μέχρι ν’ απλωθούν σε θάλασσα καπνιάς. 

   Το έλατο ήξερε ν’ αντιστέκεται. Προμηνούσε το βαρύ χειμώνα με τ’ αστραφτερά του κουκουνάρια να δακτυλοδείχνουν τ’ αστέρια σαν παιδιά. Δεν ήξερε τίποτε για τη φωτιά. Την έβλεπε εκστατικά όποτε ο θεός σημάδευε με την οργή των κεραυνών του κάποιο γείτονα. Λαμπάδιαζε το δέντρο σα σπίρτο από χριστουγεννιάτικο παραμύθι κι έπειτα μεταμορφωνόταν ο κορμός σε άγαλμα μοντέρνας τέχνης. 

  Τώρα ο άνθρωπος δίδαξε στα έλατα τη βία της φωτιάς. Με μια σπίθα. Μεθυσμένη με ολυμπιακές ψευδαισθήσεις η Ελλάδα αφού ξέχασε πώς να κλέβει απ’ τον ήλιο τη φλόγα κάτω από τους τηλεοπτικούς προβολείς, πυρπόλησε -πάντα κατά λάθος- τα δάση της μετατρεπόμενη σε κινούμενη από δάσους εις δάσος και από κορυφής εις κορυφήν,  ολυμπιακή δάδα. Ίσως γιαυτό κι ο ήλιος, αναγνωρίζοντας την ύβριν,  απέστρεψε το πρόσωπο από τα ολυμπιακά μας πανηγύρια. 

   Τα πυροτεχνήματα του Φθινοπώρου στεφάνωσαν τον ουρανό τούτο τον θερμό Αύγουστο και τα ποτάμια των καταιγίδων κατέκλυσαν την ορφανισμένη γη. Τούτος ο χειμώνας που θαρθεί θα είναι δύσκολος. Καμιά Κασσάνδρα δεν το μάντεψε κι ούτε θα φταιει η τιμή του πετρελαίου.

   Σε όποιο βουνό κι αν ανεβείς τα έλατα επιμένουν να κραυγάζουν. Και τα έλατα, αιώνες τώρα, μας βεβαιώνουν οι παλιοί, ποτέ δε λένε ψέματα. Ακόμη κι όταν τα πληγώνεις.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου