Η ζωή δεν υπογράφει την καταδίκη της.

Σου παν πως δε θα ξαναπερπατήσεις. Οι γιατροί στο παν. Με πρόθεση καλή. Για να  προσαρμοστείς στην καινούργια, μισή ζωή σου.

Και συ προσαρμόστηκες. Αντικατέστησες τη χαρά του περπατήματος,  του τρεξίματος της αυτονομίας των κινήσεών σου με τα «ταξίδια» μέσα απ' την οθόνη του υπολογιστή, της τηλεόρασης.

Τη λύπη που ξεσκιζε τα σωθικά, άρχισες  να την καταπίνεις μαζί με μπουκιές τροφής που δε θρέφει.

Και γινόσουν όλο και βαρύτερος στο σώμα και στην ψυχή.

Πιο γεμάτα άδειος!

Και βυθιζόσουν όλο και περισσότερο στο «γραμμένο»:από  τους γιατρούς, την επιστήμη, τη μοίρα σου -που άλλοτε την έλεγες αναπόφευκτο,  άλλοτε κατάρα.

Μ' αυτόν τον τρόπο σεβόσουν κι επαλήθευες, τα σενάρια που ξετυλίγονταν μπροστά σου.

Όμως δεν είναι έτσι ακριβώς. Άλλοι τα ξετύλιγαν. Και  κανείς δε μας έμαθε να  δούμε εκεί  κάτω-κάτω πως είναι ανυπόγραφα απ' την ίδια τη ζωή! Κανείς δε μας έδειξε πως μια χαραμάδα περιμένει την περιέργειά μας, την αμφισβήτησή μας: «Λες;» να  πούμε. «Λες;» να  ξαναπούμε. Και μια και δυο και πολλές φορές...

Μέχρι που κάτι μέσα σου κλώτσησε. Κλώτσησε την ίδια την ακινησία, την αγκύλωση  του μυαλού,  της πεποίθησης που θέλει να  υποτασσόμαστε σ' αυτό που μας έλαχε.

Ναι, να  υποτασσόμαστε. Κι όχι να  το παρατηρούμε, όχι να  ρέουμε μαζί  του.

Κι είπες «ως εδώ το "υπο"». Θα  δοκιμάσω κι αλλιώς. Εγώ. Αυτό και γω. Μια θα  συμπλέω , μια θα  το παρατηρώ.

Και μπήκες στη ροή. Τι είχες να  χάσεις;

Ίσως από καιρό να ψιθύριζε η φωνή της θέλησης. Της δύναμης που δεν υπολογίζει γνώμες, επιστήμες και προηγούμενα. Όμως η  απόγνωση μπορεί να  πνιγε αυτή την «απροσ-άρμοστη» φωνή.

Όμως    οι καινούργιοι σου αρμοί, ομορφιά δε φέρνανε. Μέσα κι έξω ασχήμευες. Τι κι αν οι δικοί σου εξακολουθούσαν να  σ' αγαπούν το ίδιο;

Ο εαυτός σου δεν αγαπιόταν από σένα. Κι  άρχισε να  σηκώνει κεφάλι! Να  απαιτεί. Να  τα παίζει όλα για όλα για να  σε κερδίσει. Για να  γίνεις πιο πολύ αυτός, δηλαδή εσύ.

Όμως χρειαζόσουν και κάποιον άλλο να  σε βοηθήσει, χρειαζόσουν τη δύναμη της συνεργασίας. Τον έψαχνες. Αργούσε να  ρθει. Όλοι γρήγορα υποτασσόντουσαν με τη σειρά τους στην επιστήμη, και πως οτιδήποτε άλλο θα ταν υπέρ-άνθρωπο και αυτοί -ως άνθρωποι- δεν μπορούσαν να  συνδράμουν.

Φαντάζει σαν ύβρη καμιά φορά ένα τέτοιο «υπέρ», σαν την ύψιστη αλαζονεία, -μας έχουν εκπαιδεύσει.

Και τελικά βρέθηκε κάποιος. Ο κάποιος.

Και ξεκινήσατε μαζί το θαύμα, κι ορμήσατε μαζί για το όραμα.

Και το φτάσατε. Και ξεπεράσατε τους εαυτούς σας, τις στατιστικές, τις επιστήμες, τις γνώμες  και τις συγνώμες.

Πείσμα το πείσμα δουλέψατε απέναντι στο «φυσικό» που ήταν το αμετάκλητο, το αμετάβλητο, το ακατόρθωτο...

Προσπάθεια καθημερινή. Όχι για πολύ καιρό. Και το ίδιο το σώμα να  κερνάει χαρά κι ευγνωμοσύνη -φυτίλι για να  συνεχίζεις.  

Κι έφτασες κάποτε στην άλλη όχθη. Εκείνη την απάτητη, την ουτοπική.

Όπου ζεις πλέον μες στο «φυσικό παράδοξο». Μες στο λιβάδι της δύναμης της θέλησης. 

Εκεί όπου έβαλες την υπογραφή σου.

Σ' ευχαριστώ!

πηγή