Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο στη Νιου Υορκ Τάϊμς, όπου οι Αμερικανοί, ούτε λίγο ούτε πολύ, θρηνούσαν για τη θλιβερή κατάντια του πνευματικού επιπέδου της σημερινής νεολαίας τους, την οποία απέδιδαν στη μακροχρόνια επιρροή της τηλεόρασης. Και άντε αυτοί διαθέτουν τηλεόραση εδώ και 70 χρόνια! Η επίδραση της είναι καταλυτική, και αποτελεί κεντρικό στοιχείο σε αυτό που ονομάζουμε αμερικανική «κουλτούρα». Η κοινωνία τους περιστρέφεται γύρω από τη τηλεόρασή. Τι να πούμε όμως και εμείς; Που μέσα σε 20 μόλις χρόνια καταιγιστικής «επίθεσης» της ιδιωτικής τηλεόρασης, πάμε να χαζέψουμε εντελώς. Σε όλα τα επίπεδα.
Είμαι από αυτούς, που αν και φανατικός οπαδός του συγκεκριμένου μέσου, είχα προβλέψει από καιρό, πως η δική μας εκδοχή, με χαζοχαρούμενα πρότυπα τύπου Ρούλας Κορομηλά, θα «κατέστρεφε» μία ή και περισσότερες γενιές Ελλήνων (και κυρίως Ελληνίδων). Η άναρχη μορφή με την οποία μας επιβλήθηκε, σε συνδυασμό με το καθαρά νεοελληνικό στοιχείο του νεοπλουτισμού και της υπερβολής, ήταν επόμενο να μας βλάψει σοβαρά. Στη χώρα μας υπήρξε εποχή όπου είχαμε περισσότερα κανάλια και από αυτήν την Αμερική. Ο κάθε πικραμένος πρώην ταβερνιάρης άνοιγε σταθμό, θέλοντας να γευτεί και αυτός μέρος της δύναμης και της γκλαμουριάς που είχαν ήδη αποκτήσει οι προβεβλημένοι μεγαλοκαναλάρχες (εργολάβοι, εφοπλιστές, κλπ).
Σήμερα, είκοσι χρόνια μετά, το τοπίο παραμένει εξίσου θλιβερό. Μπορεί να μην υπάρχουν εκατοντάδες κανάλια, όμως αυτά που υπάρχουν και που κυριαρχούν στη διαμόρφωση της ψυχοσύνθεσής μας, είναι για τα μπάζα. Ατέλειωτες ώρες γεμάτες με δήθεν κωμικές σειρές, που προωθούν καρικατούρες ανθρώπινων χαρακτήρων, και που στη πραγματικότητα γελοιοποιούν τον μέσο Έλληνα, που όμως καμιά μα καμιά σχέση δεν έχει με αυτή του την «καλλιτεχνική» απεικόνιση.
Πρωινάδικα με παρουσιάστριες (και παρουσιαστές) μπίμπο, που σε άλλες εποχές δεν θα μπορούσαν να προσληφθούν ούτε σε συνοικιακή βιοτεχνία ως κοπτοραπτούδες, διαμορφώνουν τη συνείδηση, τη παιδεία
,
και τη προσωπικότητα μιας ολόκληρης γενιάς γυναικών (και δυστυχώς νέων
κοριτσιών), ασχολούμενες με κάθε τι φτηνό. Μεσημεριανάδικα, που
καταναλώνουν ώρες ατελείωτες τηλεοπτικού χρόνου αναμασώντας ανούσια
ευτελή κουτσομπολιά, και δημιουργώντας περιττά και επικίνδυνα πρότυπα εκ
του μηδενός, σε μια προσπάθεια να φέρουν τη γκλαμουριά σε μια χώρα όπου
όλοι σχεδόν γνωρίζονται μεταξύ τους.
Τεχνητά ινδάλματα που ξεπήδησαν μέσα από τον τηλεοπτικό σωλήνα, και που ως κακέκτυπα που είναι προβάλλουν έναν τρόπο ζωής που στη καλύτερη περίπτωση είναι ξένος προς τον Έλληνα, και που στη χειρότερη θα αποτελούσε ποινικά κολάσιμη πράξη.
Και τέλος οι ...; σοβαρές ειδήσεις! Όπου μια χούφτα από ακριβοπληρωμένους κήνσορες, επιχειρεί (και καταφέρνει) να διαμορφώσει τη πολιτική και οικονομική κουλτούρα μας. Υπακούοντας σε υπόγεια συμφέροντα, που ο απλός άνθρωπος δύσκολα μπορεί να γνωρίζει, πλασάρουν ως θέμα ότι αυτοί νομίζουν, χειραγωγώντας και ποδηγετώντας τη μάζα, η οποία ανήμπορη παραδέχεται πως: «έτσι είναι, αφού το είπε η τηλεόραση ...;».
Κάποτε η τέχνη, και κατ`επέκταση η τηλεόραση αντέγραφε τη πραγματικότητα, φιλτράροντας την μέσα από το μάτι του καλλιτέχνη. Σήμερα γίνεται το ανάποδο. Η ζωή μιμείται τη «τέχνη», μιμείται τη τηλεόραση. Με αποτέλεσμα να υπάρχει μια ολόκληρη γενιά «παραελλήνων» που μεγάλωσαν με τη τηλεόραση αναμμένη 20 ώρες το 24ωρο. Που ενσωμάτωσαν στο DNA τους τη κάθε βλακεία που της πλάσαραν κάποιοι ασυνείδητοι χαχόλοι.
Και τι πιο τραγικό από μια γενιά, που προτιμά τη παθητική απορρόφηση της κάθε αηδίας που προβάλλεται, από την αναζήτηση μέσα από βιβλία και κοινωνικές συναναστροφές μιας άλλης αλήθειας; Μιας αλήθειας, που είτε είναι οικονομικής φύσης, είτε πολιτικής, είτε οτιδήποτε, καμία μα καμία σχέση δεν έχει με τις σαχλαμάρες που αφομοιώνουμε καθημερινά, παραδομένοι στο έλεος της κάθε Μενεγάκη, Πετρούλας, ή Ζούγκλας.
Η αποστασιοποίηση που υπάρχει μεταξύ των όσων προβάλλει η τηλεόραση και της πραγματικότητας, έχει γίνει ιδιαίτερα φανερή με την εμφάνιση των μπλόγκς και την επικράτηση του διαδικτύου. Για πρώτη φορά, αυτοί που ψάχνουν, συνειδητοποιούν πως ο «βασιλιάς» της τηλεόρασης είναι γυμνός. Αλλιώς δεν εξηγείται η διαφοροποίηση των απόψεων που από τη μία προβάλλουν τα «μεγάλα» κανάλια ως θέσφατο, και από την άλλη αποτυπώνουν τα σχόλια και οι αναρτήσεις των διάφορων μπλόγκς. Είναι σαν να είμαστε τυφλοί όλα αυτά τα χρόνια, και αφήναμε να μας πιάνουν από το χέρι και να μας οδηγούν κάποιοι δήθεν μονόφθαλμοι. Και τους εμπιστευόμασταν. Ε λοιπόν, όχι πια!
Δυο είναι οι λύσεις στο παραπάνω αδιέξοδο: Σβήσιμο της τηλεόρασης δια παντός ή παρακολούθησή της με τον τρόπο που την παρακολουθώ εγώ. Και που είναι ο ίδιος τρόπος με τον οποίο θα διάβαζα ένα «Μίκυ Μάους» ή θα παρακολουθούσα μια εκπομπή του Λιακόπουλου, η έστω μια διάλεξη περί κβαντικής φυσικής από τη ...; Τζούλια Αλεξανδράτου. Θα διασκέδαζα αφάνταστα, θα γελούσα με τη ψυχή μου, αλλά κατά βάθος θα ήξερα ότι πρόκειται για σαχλαμάρα.
Έτσι μάλλον θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε όλοι μας, τόσο τις «σοβαρές» εκπομπές όσο και τις ειδήσεις των 8.
Με συγκαταβατικό χαμόγελο, με πολλή αμφισβήτηση για τα κίνητρα τους, και πολλές φορές με γέλιο.
Όσο για τις (και καλά) κωμικές σειρές ...; δυστυχώς με αυτές ούτε να γελάσω δεν μπορώ, απλά τις αποφεύγω.
Strange Attractor από το Αntinews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου