Ένας καφές με τον πατέρα...

Σαν περάσουνε τα χρόνια ο πόνος γλυκαίνει. Και είναι πιο πολύ εκείνο το παράπονο που μένει. Κι οι αναμνήσεις συντροφιά, άλλοτε μ’ ένα χαμόγελο κι άλλοτε με κάποιο δάκρυ. Καινούργιο, όχι από τα στερεμένα…

Ε ρε πατέρα… Πιο πολύ μου έλειψε εκείνος ο απογευματινός καφές ο σιγοβρασμένος στο μπρίκι και η κουβέντα μας στο λιόγερμα. Κοίτα να δεις που η έλλειψη… ενός καφέ δεν ανταλλάσσεται, καμιά φορά, ούτε με το χρυσάφι ολόκληρου του κόσμου!

Περάσαμε καλά πατέρα. Με αγάπη! Όχι ότι μας έλειψαν και οι δυσκολίες. Ίσα-ίσα. Σάμπως, όμως, δεν είναι κι αυτές μέσα στη ζωή; Αλλά ήταν καλά εκείνα τα χρόνια. Με αγάπη! Θυμάμαι τις κουβέντες σου: πάντα μεστές, με περιεχόμενο. Αλλά και μ’ εκείνο το μόνιμο παράπονο ότι «δεν αλλάζει κάτι, αλλά εμάς οι αρχές μας είναι που μας καθορίζουν». Αν ήσουν τώρα, με όσα συνέβησαν αυτά τα δέκα χρόνια από το φευγιό σου, θα σιχτίριζες πολλούς και το ξέρω!

«Φτωχά παιδιά της Ευρυτανίας ήμασταν, με τον τόπο και τα σπίτια μας ρημαγμένα, με γονιούς κι αδέρφια στις φυλακές και στις εξορίες, αλλά κάτω δεν το βάλαμε, δεν τους κάναμε τη χάρη να παραδοθούμε». Τα θυμάμαι αυτά τα λόγια, αν και συνήθως απέφευγες, να μιλάς πιο αναλυτικά για "το μετά", για τα ανείπωτα βάσανα και την Οδύσσεια των παιδιών της ήττας του Εμφυλίου, που το τρισάθλιο κράτος τους, τα αντιμετώπιζε πάντα σαν "εν δυνάμει εχθρό"! Όπως συνειδητά απέφευγες να μιλάς και για τη μεγάλη περιπέτεια της σκληρής βιοπάλης στα Αθηναϊκά σκλαβοπάζαρα. Η ατομική δικαίωση ήρθε κάποια στιγμή για σένα και την οικογένεια σου σε σχέση με τους κόπους και τις προσωπικές θυσίες σου. Η συλλογική, όμως, ήταν εκείνη που σε πόναγε. Τα αδικαίωτα, τα ανεκπλήρωτα, όλα όσα πήγαν στράφι για τη γενιά των πέτρινων χρόνων. Και ας το έκρυβες μέσα σου.

Αχ ρε πατέρα. Κοιτάζω στη γωνιά τη γκλίτσα σου και το ρολόι σου στο χέρι μου. Ενθύμια δικά σου. Αχ, και να ήταν να ξαναπάρουμε τα μονοπάτια κατά τη Χελιδόνα, να ξημερώσουμε εκεί ψηλά στ’ αγνάντι!

Άϊντε, μου φαίνεται ότι τον ήπιαμε εκείνο τον καφέ αντάμα. Κι ας έκανα μονόλογο απόψε….

Στη μνήμη του πατέρα μου…

"Ευρυτάνας ιχνηλάτης"