Τί νόημα ἄραγε νά ἔχουν τά ταξίδια ἄν εἶναι μοναχικά; Τί ὀμορφιά νά ἔχουν τά τοπία ὅταν εἶναι ἄδεια ἀπό ἀγαπημένα πρόσωπα;
Πόσο ρομαντισμό μπορεῖ νά ἔχουν οἱ νύχτες ἄν περιδιαβαίνεις μονάχος στούς δρόμους;
Πόσο ἐντυπωσιακό μπορεῖ νά εἶναι ἕνα ἡλιοβασίλεμα, χωρἰς μάτια ἀγαπημένα νά τό μοιράζονται ;
Πόσο μπορεῖς νά ἀπολαύσεις ἕνα βιβλίο, ἄν δέν μπορεῖς μετά νά τό συζητήσεις μέ κάποιον;
Πόσο ἔρημα μοῦ φαίνονται ὁ κάμπος καί τό πέλαγος, χωρίς ψυχές ἀνθρώπων νά τά ζωντανεύουν;
Ἐρημιά γύρω μας κι ἐντός μας, χωρίς τήν χαρά τῆς συνοδοιπορίας.
Ἀναζητοῦμε πρόσωπα γιά νά μοιραστοῦμε τήν χαρά τῆς διαδρομῆς...
Μιά ματιά, μιά κουβέντα, ἕνα χαμόγελο ἀγαπημένου προσώπου...
Χρυσό τό ἡλιοβασίλεμα τήν ὄψη μας πυρώνει,
λέει ὁ ποιητής κι ὅλα ἀποκτοῦν πάλι νόημα καί λούζονται στό φῶς. Ἔχουμε
ἀνάγκη φίλους κι ἀδελφούς νά μοιραστοῦμε τήν χαρά καί τήν λύπη μας,
σκέψεις καί συναισθήματα, ὄνειρα καί ἐπιθυμίες. Μά πάνω ἀπ' ὅλα ἔχουμε
ἀνάγκη Ἐκεῖνον πού καταλύει κάθε μοναξιά καί πού ὁ γλυκός Του λόγος στόν
πλησίον μᾶς ὁδηγεῖ, καί προτρέπει νά γίνουμε κοινότητες προσώπων κι ὄχι
ἄτομα πού ζοῦν ἰδιωτικά σα νά'ναι ἐξορισμένα...
φωτό: Χ.Μ.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου