Τα σπίτια που όλοι θα θέλαμε να είχαμε…

«Ένα σπιτάκι σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου, να βλέπω χειμώνα-καλοκαίρι τη θάλασσα, τίποτα άλλο δε θέλω». Στην παρέα, μόλις είχε ανάψει η κουβέντα περί ονείρων και νοσταλγίας τοποθεσιών, σε κάποιες από τις οποίες μπορεί να μην έχουμε καν βρεθεί.Δεν έχει καμία σημασία. Μερικές τοποθεσίες σου εμπνέουν τόση «οικειότητα», που νιώθεις σαν να γεννήθηκες εκεί. Ή σαν να γεννήθηκες για (να ζεις) εκεί. Είτε πρόκειται για μια μικρή γκαρσονιέρα στα Εξάρχεια, είτε για ένα παλάτι στην 5th Avenue, για τον καθένα, «σπίτι είναι εκεί που βρίσκεται η καρδιά του». Κι η καρδιά του καθενός «χτυπάει» με διαφορετικούς ρυθμούς.

*Σπίτι… από τον τόπο σου

-Όνειρο στο κύμα

Ένα πέτρινο ή κάτασπρο σπίτι με μπλε παράθυρα στην Πάρο. Στη Χρυσή Ακτή συγκεκριμένα, απαντά κατηγορηματικά συνάδελφος, που κάτι μας λέει ότι μιλά εξ ονόματος χιλιάδων Ελλήνων. Στον κήπο θα έχει μια αιώρα, μια κούνια κι ένα μεγάλο πέτρινο, χαμηλό τραπέζι για επιτραπέζια με μαξιλάρες γύρω-γύρω κι από πάνω μια κληματαριά. Θα υπάρχει ένα λάστιχο, για να ξεπλένεις τη σανίδα και το πανί του windsurf κι ένα μποστάνι με πολλές καρπουζιές, ντοματιές, πεπονιές και πιπεριές. Θα έχει επίσης μία μπανανιά, που δεν βγάζει ποτέ μπανάνες και μία τεράστια μουριά. Μέσα, θα έχει πολλά δωμάτια και ντιβάνια για να κοιμούνται οι μουσαφίρηδες κι ένα τζάκι για τον Χειμώνα… Εμείς πάντως, ψηθήκαμε. Θέλει κανείς να το τσοντάρει για να το αγοράσουμε συνεταιρικά;

-Η εξαρχειώτικη γωνιά

Αν είσαι κάτω των 30 ετών και καλλιτεχνική φύση, δύσκολα έχεις αποφύγει την σκέψη: Ένα στούντιο στα Εξάρχεια, να το έχεις ως βάση σου, να μαζεύεσαι με τους «άλλους τρελούς» και να ετοιμάζετε τις καλλιτεχνικές σας κινήσεις. Κι όταν κουράζεστε από μαραθώνιες θεάσεις ταινιών της nouvelle vague, να πετάγεστε για τσιμπολόγημα στου Μπαρμπα-Γιάννη ή στον Κυματοθραύστη. Για κοκτέιλ στο Ginger Ale και για swing στο Floral. Για θέατρο σε εναλλακτικά υπόγεια, και πάλι στο σπίτι, με εφημερίδα παραμάσχαλα, μετρώντας ευφάνταστα γκράφιτι  - έστω, και άλλα, πιο άσχημα αντικείμενα στον δρόμο, αλλά σε ένα εξιδανικευμένο σενάριο, η όραση είναι επιλεκτική, όπως θα έλεγε και η φίλη Αλεξία, δημιούργημα της οποίας αποτελεί το παραπάνω σκηνικό. 

-Η εναλλακτική Αθήνα

Ένα νεοκλασικό στην Πλάκα, κατά προτίμηση στα Αναφιώτικα, να ξυπνάς και να νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε νησί. Αυτό θα ήταν το όνειρο πολλών, αν δεν το τσάκιζε η αντικειμενική αξία των σπιτιών στην πανέμορφη περιοχή της Αθήνας. «Και γιατί να περιοριστείς στην Πλάκα; Έχει κι αλλού νεοκλασικά». Το ονειρεμένο σπιτικό της Ηρώς περνά από άλλο δρόμο: Ένα νεοκλασικό στο Μεταξουργείο, σε έναν από εκείνους τους πεζόδρομούς του με τον ατμοσφαιρικό φωτισμό και το ελαφρώς deca υφος. Η αντίθεση της αρχοντιάς των κτιρίων με την «παρακμιακή» όψη της γειτονιάς (και όχι την αποστειρωμένη λάμψη της Πλάκας) άλλωστε δεν αφήνει ασυγκίνητη ούτε την αθηναϊκή διασκέδαση, στον χάρτη της οποίας τα τελευταία χρόνια, το Μεταξουργείο γράφεται με όλο και μεγαλύτερη γραμματοσειρά.

 

-Της πολυτέλειας

Κηφισιά, μεγάλο σπίτι, μεγάλος κήπος, μεγάλη πισίνα. Ναι, το ξέρουμε, ίσως ακούγεται προκλητικά πολυτελές για τις μέρες μας, αλλά, αν αφαιρέσετε από τις αυτόματες σκέψεις σας την λέξη «κεφάλαιο» που δημιουργεί απειλητική ηχώ, σίγουρα δεν θα σας πείραζε καθόλου αν κληρονομούσατε μια μεγάλη μονοκατοικία στα Βόρεια Προάστια. Κι αν το κληρονομούσατε, εμείς πρόθυμα θα ερχόμασταν τα βράδια του καλοκαιριού, να πάρουμε λίγη δροσιά και να κάνουμε μπάρμπεκιου στον κήπο σας. 

*Πολίτες του κόσμου

Όπως θα καταλάβατε, πρόκειται για την κατηγορία σπιτιών που αποκτώνται ακόμα πιο δύσκολα, γι’ αυτό άλλωστε αποτελούν ακόμη πιο παθιασμένο στόχο των ονείρων μας. Πρώτη στάση, η Νέα Υόρκη – βάζουμε στοίχημα ότι ο γυναικείος πληθυσμός θα σκότωνε για ένα loft στην Πέμπτη λεωφόρο ή ακόμη και για ένα μικρότερο, αλλά cozy διαμέρισμα και πάλι στο Manhattan, όπως αυτό της Carrie στο Sex and the City.

Γιατί, όμως να ξενιτευόμαστε στην άλλη μεριά του Ατλαντικού; Μια σοφίτα στο Λονδίνο, απέναντι από τον Τάμεση θα ήταν επίσης μια χαρά. Να κάθεσαι δίπλα από το μεγάλο παράθυρο, κάτω από την χαρακτηριστική αψιδωτή στέγη των αγγλικών σπιτιών και να χαζεύεις την κίνηση και τα φώτα το βράδυ. Άντε, και να μην βρέχει συνεχώς, για να πετάγεσαι μέχρι το Νότινγκ Χιλ τις Κυριακές ή να παίρνεις το English breakfast σου σε ένα café που βλέπει στο πράσινο του πάρκου – εκείνη την απόχρωση του πράσινου που μόνο στην Βρετανία συναντάς.

Αν προτιμάτε κάτι ακόμη πιο ρομαντικό και παραμυθένιο, ένα όμορφο διαμέρισμα στην Μονμάρτη, από όπου θα πετάγεστε μέχρι την διπλανή boulangerie για μπαγκέτες και τυρί ή θα ετοιμάζετε εξορμήσεις μέχρι τον Σηκουάνα ή το δάσος της Βουλώνης ίσως είναι η απάντηση που ψάχνετε. 

Ακόμη περισσότερο παραμύθι «μυρίζει» η Μπρίζ στο Βέλγιο, όπου πρόθυμα θα απομονωνόμασταν για πάντα αν θέλαμε να ξεφύγουμε από όλους και απ’ όλα (ή αν μας κυνηγήσει η εφορία μετά το φέσι που θα της φορέσουμε στην φετινή φορολογική δήλωση). Αν είχαμε ένα από τα υπέροχα διώροφα σπιτάκια της, που καταλήγουν σε ξύλινη σοφίτα και κοιτάζουν σε κάποιο από τα κανάλια της μικρής πόλης, δεν θα ζητούσαμε τίποτα άλλο. Ίσως μόνο λίγη ακόμη ζεστή σοκολάτα τα Χριστούγεννα, την ώρα που θα απολαμβάναμε την ζεστή βάφλα μας στα μεσαιωνικά της σοκάκια.

Και μιας και αναφέραμε τα μεσαιωνικά σοκάκια, δεν θα μπορούσαμε να μην περάσουμε μια βόλτα για στεγαστική έρευνα αγοράς από την Πράγα και να ρίξουμε μια ματιά στις αγγελίες που αφορούν το ιστορικό της κέντρο. Δεν είμαστε εγωιστές: Δεχόμαστε συγκατοίκους, να πιάσουμε ένα μεγάλο σπίτι με τεράστιους φεγγίτες, από όπου θα βλέπουμε το βράδυ το ποτάμι και θα ανοίγουμε την μία τσέχικη μπύρα μετά την άλλη.

πηγή