.... άλλο είναι να πετάς
και άλλο να πέφτεις.
Ο χρόνος μας δίδαξε
τη συμπόνια..
η ομορφιά μας
δίδαξε τη μοναξιά
το τραγούδι των ανέμων
στους έρημους τόπους.
Τι να πω για τον Άνθρωπο που
κρατα άφθαρτο μεσα και γύρω του
το περηφανα αδουλωτο και το
απλα ουσιαστικό της Ψυχης..;
Oι λέξεις του τα λένε όλα..
Σαν κελαρυστό νερό οταν κοιτάς απλά
μα με υπόκωφη βοή η αλήθεια
της ροής των αιώνων
οταν βλέπεις απ'τους
καταρράχτες των γκρεμνών των
Αστερουσίων...
η μελωδία της αληθινής ζωης
αυτης που συντροφεύει
την κάθε ανθρώπινα παράτολμη
Ψυχή να αντέχει το βαρύ φορτίο
μιας καθημερινής μα ασυμβίβαστης
επίμονης επιμονής...στο δρόμο
της απόλυτης ενσυναίσθησης του μάταιου
με την αξιοσύνη του πνεύματος
που περιέχει τον κοσμικό παλμό.
Καποιες ψυχές
θα ισσορροπουν άξια
στην Κόψη της στιγμής
αψηφώντας κανόνες
και Τίμημα.
aeriko
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου