Μια διάχυτη αίσθηση αηδίας και άδειου..
Γυρνάω έρημος στο νυχτωμένο δρόμο των ωρών μου
Καπνίζοντας την υποχθόνια λύπη αυτού του κόσμου
H λύπη μου είν'άγαλμα που δεν τσακίζεται
Η περηφάνεια μου είν'άγαλμα και δε λυγάει
Εγω είμ'άγαλμα
Κι απο το στόμα μου αναβλύζει ο καιρός.
Αντώνης Φωστιέρης
aeriko
1 σχόλιο:
ΘΑ ΕΛΕΓΑ, Η ΑΤΥΧΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΧΑΡΑΣΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ. ΑΥΤΟΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΚΟΣΜΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.
ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΑΜΝΗΜΟΝΕΣ, ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ. Ο ΛΟΓΟΣ ΟΜΩΣ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΛΟΥ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΦΗΣ: ΠΡΟΣΔΟΚΩ ΑΝΑΣΤΑΣΗΝ ΝΕΚΡΩΝ, ΚΑΙ ΖΩΗΝ ΑΙΩΝΙΟΝ.
Δημοσίευση σχολίου