+Γέρ. Ιωσήφ Βατοπαιδινού
Ένας ύμνος στην Τριάδα στον Χριστό μας ειδικά,
που ανέχεται και σώζει την ζωή μας πρακτικά.
Τ’ όνομά του είν’ αγάπη και το ένδυμά του φως
και στο θείον πρόσταγμά του κλίνει γη και ουρανός.
Στην αφράστω σου προνοία, στων ορέων τους σωρούς,
και στον θρόνον σου αφράστως των Αγγέλων τους χορούς!
Έν σου βλέμμα μόνον κλίνει προς την γην τους ουρανούς,
Κι’ εν σου πνεύμα μόνο σβήνει των αστέρων τους φανούς.
Πάσα κτίσις συστενάζει· πότε ήξης εμφανώς,
την φθοράν να κατάργησης, που μαστίζει προφανώς.
Ως μοχλός ο δάκτυλός σου, αν θέλησης, την γην σείει,
και το κοίλον της παλάμης τους ωκεανούς εγκλείει.
Όλη κτίσις αναμένει της προνοίας σου την δόση
πότε ήξη εν δυνάμει και τους κόσμους σου να σώσει;
Συ ετάζεις τας καρδίας και τες έννοιες οράς,
και μας σκέπεις αναξίους εκ τής ρέουσας φθοράς!
Σιωπούμε μετά φόβου στα πανάγιά σου Πάθη,
Π’ εκουσίως κατεδέχθης για της φύσεως τα λάθη.
Με μετάνοιαν παρέχεις εις τους πταίοντας το θάρρος,
κι αν πιστώς μετανοούσι, πάσης ενοχής το βάρος.
Απερίγραπτος στην φύση, δέχθηκες οίκονομίαν,
και τη θεία σου αγάπη έσβυσες την ανομίαν.
Εις τους κόλπους της στοργής σου περιέλαβες την κτίση·
και την ακαταληψίαν τίς μπορεί να παραστήσει;
Μετά δέους εξαιτούμεν των κακών μας την συγγνώμη,
που πιστεύουμε βαστάζουν της συμπάθειας οι ώμοι.
Του Πατρός σου θεία δόξα και μορφή και χαρακτήρας,
έγινες εις τους αιώνας ο ανύστακτος Σωτήρας.
Με ταπείνωση και δέος ικετεύουμε και πάλι,
ως λησταί που τους αφέθη το απαίσιόν τους χάλι.
Και ο γράφων ικετεύει μια συγγνώμη να σωθεί
και ο ένοχός του βίος μετά οίκτου ν’ αφεθεί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου