Οι υπέροχα μοναχικοί
αλλά ποτέ μονάχοι
φτάνουν στην όχθη της Καρδιάς
όχι σαν Ναυαγοί
αλλά σαν ταπεινοί προσκυνητές
της ανυποταξίας τους.
Η Αλήθεια αυτη
δεν παει ποτέ μονάχη..
το δεντρο της ζωης ποτίζεται
με το ακριβο μας δάκρυ
για να δεσει ο καρπός της..
και έτσι μονο μας περιέχει
και την περιέχουμε
με την πίστη και το πείσμα
του αμετάκλητου.
Μια ριπή φωτός
στο σκοτάδι των ημερών
η κόντρα μας
με το χάος και
την απανθρωπιά
των καιρών.
Eν Κατακλείδι...
aeriko
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου