Η παραπάνω σκηνή περιλαμβάνεται στην ταινία Ο Θίασος (1975) του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Η ταινία ακολουθεί την πορεία ενός περιοδεύοντος θιάσου (μπουλούκι) στην Ελλάδα από το 1939 μέχρι το 1952. Παράλληλα με την ιστορία των μελών του μπουλουκιού η ταινία καταγράφει και την πολυτάραχη ιστορία εκείνης της περιόδου. Αποτελεί μία από τις σπουδαιότερες στιγμές όχι μόνο του ελληνικού αλλά και του παγκόσμιου κινηματογράφου (μπορεί να είναι μεγάλη, μπορεί να είναι Theo, αλλά ζοριστείτε λίγο και δείτε την, δεν θα πάθετε τίποτα).
Η συγκεκριμένη σκηνή διαδραματίζεται την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 1946 σε ένα κέντρο. Δύο παρέες κάθονται αντικριστά διασκεδάζοντας, γνωρίζοντας όμως και που ο καθένας ανήκει ιδεολογικά. Έτσι κάποια στιγμή αρχίζει μία διαμάχη οπού τα όπλα είναι τα τραγούδια και οι στίχοι. Η μουσική επιμέλεια ανήκει στον σπουδαίο Λουκιανό Κηλαηδόνη. Ακούγονται τραγούδια, όχι μόνο εδώ αλλά και σε ολόκληρη τη ταινία, από ρεμπέτικα και αντάρτικα μέχρι swing και εμβατήρια, άλλα διασκευασμένα και άλλα αυθεντικά εποχής.
Από κινηματογραφικής αλλά και από μουσικολογικής απόψεως η σκηνή είναι για σεμινάρια σχετικής σχολής. Εδώ, ο τρόπος χρήσης της μουσικής θεωρείται σταθμός στον κινηματογράφο. Δεν είναι ένα απλό χαλί που συνοδεύει αλλά άλλος ένας πρωταγωνιστής που παίζει. Ειδικά όταν παίζεται ζωντανά κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων και μάλιστα από μουσικούς που τα έπαιζαν όταν πρωτοβγήκαν.
Πέρα όμως από τη μουσική το σπουδαίο είναι πόσο εύκολα, όσο γίνεται ο καθένας με τη κούτρα που κουβαλάει, μπορεί να βρει κοινές συνισταμένες στο σήμερα. Ειδικά αν αναλογιστεί ότι αυτό που βλέπει είναι ένα σχόλιο και μια οπτική μιας προηγούμενης γενιάς για τις πιο προηγούμενες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου