Άνθη του Άλατος

Άνθη του άλατος

στην άκρη απ’ τα δάκρυα
είναι πάντα ένας κήπος που αντέχει το αλάτι
και που ανθεί απ’ το πότισμα τους αμάρανθα,
θαλασσόκεδρα και αρμυρίκια, δέντρα της αρμύρας και της πίκρας που ανθίζει πάντοτε μετά
pancratium maritimum.

όμοια με αυτά που πνίξαν
τα εικονοστάσια των πνιγμένων
στην άκρη του δρόμου προς τη θάλασσα

Πάντοτε κήπος-ακρωτήρι τ’ ακροδάκρυ'

''Ιουλιέττα

Η πληγωμένη αηδόνα στην τριανταφυλλιά
τραγουδάει.

Στην άκρη απ΄τό τραγούδι της
κρέμονται ακόμα οι χορδές
απ΄τη φαρέτρα της μέρας
-σπαράγματα μουσικής-
καθώς βάφει τα ρόδα του δειλινού
και το απέναντι μπαλκόνι γίνεται
μπαλκόνι Ιουλιέττας. 

Τα δέντρα περνούν

“Καλό ταξίδι” ευχήθηκε ο υλοτόμος
στο δέντρο
λίγο πριν γίνει υπερσιρβηρικός
τρένο ή ράγες.
Στο σπίτι του σταθμού
ο φύλακας ποτίζει
τις τριανταφυλλιές του πίνακα.
Μετά κοιτάει απ’ έξω.
“Η Άνοιξη παέι ή Άνοιξη έρχεται”
μονολογεί καθώς απ΄το παράθυρό του
βλέπει τα δέντρα να περνούν.

Εσωκήπιον

τα χρώματα είναι αποτέλεσμα
απορρόφησης συγκεκριμένου φάσματος
απ΄τις δέσμες της ίριδας.
τα άλλα ψέμα…κι όλα διαφανή.
κι ο κήπος φάσμα ρόδου σε παντοτινό μαντρότοιχο
που ψάχνει απεγνωσμένα το αληθινό τριαντάφυλλο
αυτό που άνθισε στις μέσα τριανταφυλλιές
και η ακτινογραφία σου βγήκε ροδώνας.

Όγδοη μέρα
(Ημέρα εκτός του εβδοματικού χρόνου)

με τη νυχτερινή πτήση του τοπίου
θα ψάχνεις τη μέρα μετά το Σάββατο
αλλά όχι Κυριακή, μετά από όλες
αλλά και πριν από καμία.

Η πλατεία του Ντε Κίρικο θ’ αναβοσβήνει στον πίνακα
τις ώρες αναχώρησης και άφιξης
φανερώνοντας τα δαχτυλίδια
των ιπποτών του κάστρου.

Μέχρι που θα εξαφανιστεί και η πλατεία
έτσι που δεν θα ξέρεις αν κι αυτή υπήρξε
κι αν η μυστική ημέρα
είναι η ίδια γυναίκα με τα λευκά
που στόλισε μ’ ένα στεφάνι δάφνης
το μνημείο του αφανούς ναύτου.

Η ποιητική συλλογή “‘Ανθη του ‘Αλατος”, εκδόσεις Μελάνι, 2005, αποτελείται (εκτός από την ομότιτλη υποσυλλογή) από τις ενότητες «Acta Sanctorum» - μια φανταστική συνάντηση-συνομιλία με τους θεούς και τους αγίους της Μεσογείου, «Νεφελοποιητής», «Σόναρβιλ» - στίχοι σε έξι ζωγραφιές για μια πόλη, και τα «Θραύσματα από μικρά αγάλματα λυκόφωτος» (ποιήματα σε μείζον ιώδες, αφιερωμένα στην ώρα της δύσης του ήλιου). Το ποιητικό τοπίο διατρέχει τήν αρχαιότητα, το Βυζάντιο και τη σύγχρονη εποχή μέσα από την πνευματικότητα μιας ημέρας στο Μυστρά, μιας παραλίας στην Αττική ή τις Κυκλάδες, μέχρι τη λεωφόρο Μεσογείων με τη Γέφυρα του Καλατράβα στην Κατεχάκη, ιδωμένη ως αρπόμορφο πλοίο έτοιμο να σαλπάρει μόλις φυσήξει για ένα μεγάλο ταξίδι στη Λατινική Αμερική και το Capo Verde.

πηγή