David Rokeah
Δεν είναι πια το χέρι σου μες στο δικό μου :
λες κι είσαι τμήμα κάποιας άλλης ύπαρξης.
Ο χρόνος σβήνεται σε πολλές λέξεις για το χρόνο
Ακτίνες που περιεργάζονται το πρόσωπο σου ,
εκπέμπονται όπως σχίζεται ο πυρόλιθος.
Τα άλλα είναι αναμνήσεις ,
σταματημένες , όπως ένα ρολόι στον αποχωρισμό
Άργησα να σε δω
στο πορσελάνινο φως του χειμώνα στην Ιερουσαλήμ :
ένα Ισνταράκ στο σταυροδρόμι της μοίρας
Λόγια ανυπόμονα ειπωμένα
ανήκουν στο πένθος που διατρέχει τον κόσμο .
Φωνές διασταυρώνονται μες στο μυαλό μου :
η αγάπη είναι μια πράξη ακριβείας ,
συνδιάζει την υπομονή με το θρήσκο Αμήν
Η σκοτεινιά δεν έχει μάτια
κι οι πέτρες που παριστάνουν τα γλυπτά
δεν είναι αρχαιολογικά ευρήματα.
Το τοπίο αρχίζει με μας
και όλα τα σπαράγματα προτάσεων
είναι χαραμάδες ανάσας
στην επίπονη ανάβαση στη στέγη του σπιτιού σου
Στεκόμουν στο κλιμακοστάσιο ,
πάνω από μένα φύτρωνε η σκάλα
όπως μια κάθετη λεωφόρος
περικυκλωμένη από κυπαρίσσια
Είδα άλλους που ήταν αλλιώς -
φίλους , μπροστά στο κατώφλι της πίκρας :
πενθούντες που ο φλοιός τους ήταν κόκκινος
Όχι μέρα, όχι νύχτα .
Κι η νύχτα ένας διάδρομος
που οδηγεί στην προσμονή αναμνήσεων
εκεί που δεν υπάρχει ακόμη τίποτα να θυμηθείς
Με την ταχύτητα φωτός ενός ανώνυμου άστρου
σκαλίζω τη υπερφυσική φωτιά της θάλασσας :
λαχτάρα που δεν αλλάζει σε συνήθεια
Τραγούδι Χέρια Πέτρες . Χέρια μια Προσευχή
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου