γλίτσα

η φωτογραφία του Haris Tzeiranidis




Ίσως να φταίει ο ατέλειωτος φετινός χειμώνας, ίσως η όλη αρνητική ψυχική διάθεση που μας έχει δημιουργήσει η όλη γενικότερη οικονομική κατάσταση αν και πιστεύω πως η υπερβολή είναι πάντα μέσα στο μυαλό μας και η έξοδος είναι λαμπερή και δυναμική ακόμη και μέσα από το πιό σκοτεινό τούνελ κι ακόμη πως μια εξωτερική κρίση δε συνεπάγεται και εσωτερική και το αντίθετο και πως το μέσα μας κρύβει πάντα εκπλήξεις αλλά..

..νομίζω, δλδ είμαι πιά σίγουρη ότι ζω σε μια πόλη που έχει πάψει να μου θυμίζει, να με προσελκύει, να με εμπνέει βρε παιδί μου..

εδώ και καιρό, κάθε μέρα και πιό πολύ η Θεσσαλονίκη μου μοιάζει με πολυκατοικία που κατακαλόκαιρο έχει αφεθεί και εγκαταλειφθεί από τους διαχειριστές της. Και είμαστε στην αρχή μιας άνοιξης για να συμβαίνει αυτό. Περπατάω σε δρόμους που μοιάζουν σαν να έχει να πέσει καθαρό νερό και χλωρίνη επάνω τους χρόνια. Νιώθω τη γλίτσα να ξεγλιστράει από τις γωνιές, να τρέχει καταμεσής των δρόμων, να κολλάει στα παπούτσια κι από εκεί να εγκαθίσταται στην όσφρηση και τη γεύση μου.

..κατεβαίνω στο κέντρο και ατμόσφαιρα δεν υπάρχει.. από την αγορά, όπου τα μισά μαγαζιά δηλώνουν ξεπούλημα ή προσφορές και τα άλλα μισά έχουν κλείσει μέχρι τα διάφορα cafe.. όπου ξαφνικά ανιχνεύω ''κλίκες'' και βλέμματα εξεταστικά και περίεργα του στυλ ''ας τον αυτόν δεν είναι δικός μας'' μέχρι την ποιότητα του καφέ η οποία δεν θυμίζει τίποτα από το παρελθόν, εκτός κι αν εγώ έχω μείνει πίσω και καφέ φίλτρου είμαι η μόνη που ζητάω άρα δικαιολογημένο το ξενέρωμα ή η μπαγιατίλα..

..νιώθω ότι ο τοίχος ξέβαψε ξαφνικά κι απότομα, και ξεπετσώνοντας το πρώτο ή ακόμη και το δεύτερο στρώμα μπογιάς, φανερώθηκε ένα σάπιο backround, που δε φτιασιδώνεται με έργα στην παραλία ή με μια έκθεση στο μουσείο φωτογραφίας..
χρειαζόμαστε ένα υπόβαθρο το οποίο δεν είχαμε ποτέ.. νομίζαμε ότι είχαμε.. και ίσως αναλώσαμε σε λάθος πράγματα..

δε ξέρω αν έχει φταίξει αυτός ο ατέλειωτος χειμώνας αλλά έχω κουραστεί να βλέπω ανθρώπους ντυμένους με σκούρα χρώματα. Να μη χαμογελούν. Θέλω να φύγει αυτό το πράγμα μέσα από τα κεφάλια μας. Να αφήσουμε χώρο για την άνοιξη. Για όνειρα. Για έμπνευση. Θέλω να γίνονται πράγματα για όλους και όχι για τους λίγους. Θέλω να βλέπω ανθρώπους να δημιουργούν και να εκθέτουν. Θέλω να βλέπω αυτό το κάτι παραπάνω κι όχι το λιγότερο. Και να είναι αυτό το βάθος και όχι η επίστρωση.

Γιατί να πάρει η ευχή εγώ μια άλλη Θεσσαλονίκη έζησα.. και εκείνη είναι που την θέλω πάλι πίσω!

με το φεγγαρι αγκαλια