Οταν η νεαρή Αννα Φρανκ ξεδίπλωνε τα συναισθήματά της στις σελίδες ενός ημερολογίου, ούτε που μπορούσε να διανοηθεί πως αυτές οι αράδες θα αποτελούσαν μετά το τέλος του πολέμου μία από τις πιο σημαντικές μαρτυρίες για την ωμότητα της γερμανικής κατοχής. Ούτε βέβαια ότι θα γινόταν ίσως το πιο γνωστό θύμα του Ολοκαυτώματος. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να συνειδητοποιήσει η ίδια το μέγεθος της ωριμότητάς της, αυτό που συγκίνησε εκατομμύρια αναγνώστες σε όλο τον κόσμο; Κοιτώντας τη φωτογραφία από τα χθεσινά αποκαλυπτήρια του ομοιώματός της στο Μουσείο της Μαντάμ Τισό, στο Βερολίνο, σχεδόν αυθόρμητα αναρωτιέσαι: τα αγόρια και τα κορίτσια της ηλικίας της, σαν το τσούρμο που κοιτάει με απορία το κέρινο ομοίωμά της, πόσο προβληματισμένα είναι για τη ζωή, την αγάπη, το μέλλον της ανθρωπότητας; Εξαρτάται: πού και πώς ζουν. Αν, λοιπόν, ο πόλεμος και οι κακουχίες είναι ο τρόπος – ο πιο βίαιος – για να ωριμάσει ένα παιδί, ίσως είναι καλύτερα να μείνει για πάντα παιδί.
1 σχόλιο:
Πώς καταντάμε εμείς οι άνθρωποι... Πόσο βάρβαροι μπορούμε να γίνουμε...
Εδώ ταιριάζει αυτό που γράφει ο Ηλίας Βενέζης στο βιβλίο του "Αρχιπέλαγος":
"Έτσι είναι. Πού να βρεις άκρη; Μέσα σε τόσο ελάχιστα χρόνια οι άνθρωποι γινήκαν τέρατα, μισήθηκαν, σκοτώθηκαν, ήπιανε ο ένας το αίμα τ'αλλουνού..."
Τι απίστευτες προοπτικές έχει ο άνθρωπος. Αλλά και σε πόσο απύθμενα βάραθρα σκότους, αμαρτίας και αλογίας μπορεί να τσακιστεί αν τυφλωθεί...
Δημοσίευση σχολίου