ΑΝΤΙΟ , ΧΩΡΑ ΜΟΥ!..

ADIEU , MON PAYS!

1962: εποχή μαζικής μετανάστευσης των "μαυροκέφαλων"του Νότου προς τις βιομηχανικές χώρες του Βορρά. Τοτραγούδι ΑΝΤΙΟ ΧΩΡΑ ΜΟΥ του γαλλοαλγερινού Ενρίκο Μασίας θα γίνει Νο 1 όχι μόνο σε όλες τις γαλλόφωνες χώρες αλλά και στις υπόλοιπες περιοχές της Μεσογείου, ανάμεσα στις οποίες και στην Ελλάδα με το υψηλό ποσοστό μεταναστών..
Πενήντα χρόνια μετά η Ιστορία αυτή ξαναγράφεται με άλλους πρωταγωνιστές. Ίσως πιο οδυνηρή , ίσως πιο θλιβερή αν σκεφθούμε ότι οι σημερινοί μετανάστες ήταν άνθρωποι
που πριν από τρία χρόνια πίστευαν ότι τα είχαν όλα και πως τίποτε δε θα μπορούσε να κλονίσει το όνειρο που ζούσαν.
Και τώρα η ξενιτιά τούς φαίνεται διπλά αβ'ασταχτη.

Άφησα τη χώρα μου, άφησα το σπίτι μου,
Η ζωή μου, η θλιβερή ζωή μου, σέρνεται χωρίς λόγο.
Άφησα το ήλιο μου, εγκατέλειψα τη γαλάζια θάλασσά μου
Oι ανάμνησή τους αναδύεται στη μνήμη αμέσως μετά το χωρισμό.
Ο ήλιος , ο ήλιος της χαμένης πατρίδας,
Η κατάλλευκη πόλη που αγαπούσα, τα κορίτσια που γνώρισα.
Άφησα την κοπέλλα μου , ακόμα βλέπω τα μάτια της
Τα υγρά μάτια της απ΄τη βροχή , απ΄ τη βροχή του αποχαιρετισμού.
Ακόμα βλέπω το χαμόγελό της, τόσο κοντά στο πρόσωπό μου
Που έκανε να λάμπουν οι νύχτες της πόλης μου.
Αλλά από το πλοίο που με έπαιρνε μακριά απ΄την προκυμαία,
Μια αλυσσίδα νερού πλατάγιζε σαν μαστίγιο.
Κοιτούσα πολλήν ώρα τα μάτια της που με κοιτούσαν επίμονα.
Η θάλασσα τα έπνιξε στο ρεύμα των τύψεων.