Πότε γερνάει ένα κόμμα;
Πότε οι ιδέες του, δεν έχουν πια τη σφριγηλότατα της νιότης του;
Τα κόμματα, παίρνουν σύνταξη;
Μπορούν οι γεροντικές αρρώστιες, να τα εξουθενώσουν;
Η απάντηση ξεκινάει από το τελευταίο ερώτημα.
Το μπούχτισμα των ψηφοφόρων , ο κορεσμός της ιδέας που δημιούργησε το κόμμα, το στέλνει στην αρτηριοσκλήρωση.
Μειώνεται η ενόρασή του. Τ’ αντανακλαστικά του. Αρχίζει και ξεχνά. Συντηρητικοποιείται από τις φοβίες του.
Η ανασφάλεια, τον φέρνει να ψάχνει τη σιγουριά της σύνταξης. Βολεύεται στην προσμονή της επιχορήγησης.
Ψάχνει τους κατάλληλους γιατρούς, για να το κουράρουν και να του προσφέρουν κουράγιο.
Τρελαίνεται όταν πλησιάζει η καταλυτική ημερομηνία κι αργεί η χρηματική ασφάλεια.
Η αβεβαιότητα, φέρνει την μνήμη του στο παρελθόν. Στα ευχάριστα.
Στις εικόνες της νιότης. Τότε που τα οράματα, η ορμή και η ζωντάνια, δεν βολεύονταν σε συμβατικά συνθήματα και παραχωρήσεις.
Τότε που κάθε παλιό, έπρεπε να σαρωθεί από το νέο κύμα, που έρχονταν ν΄ ανατρέψει τα πάντα.
Τότε που το «τρελό», ενέπνεε και συγκινούσε κι ας ακούγονταν ουτοπικό.
Τότε που τράβαγε στις αγκαλιές του, όλους εκείνους, που πρόσμεναν την αλλαγή.
Που ο οπορτουνισμός, ακούγονταν ως τη χειρότερη αρρώστια των κομμάτων.
Τότε που η παλιά πολιτική, πήγαινε στα «χρονοντούλαπα της ιστορίας».
Λοιπόν, γερνάνε τα κινήματα; Τα ξεπερνάει ο χρόνος; Κουράζουν τα συνθήματά τους;
Απέναντι στο αλτσχάιμερ (στη γεροντική άνοια), μια ομάδα θαρραλέων «παππούδων και γιαγιάδων» στην Βαρκελώνη, οι επονομαζόμενοι «iaios» (στα καταλάνικα), ξέφυγαν από τις φοβίες των γερατειών και πήραν το δικό τους στιλ, στην μάχη των «Αγανακτισμένων». Οργάνωσαν ένα δικό τους κίνημα τους «Iaioflautas» κι έβαλαν μπρος να δώσουν κουράγιο στους συνομήλικούς τους, που κιότεψαν από τα μέτρα λιτότητας στην Ισπανία. Το πρώτο που έκαναν, ήταν να συνεργαστούν με το κίνημα των “Perroflautas” (δηλαδή με όλους εκείνους τους περιφρονημένους, που τους φέρονται σκληρά, όπως στ΄ αδέσποτα σκυλιά). Το δεύτερο που επιχείρησαν, ήταν να εφαρμόσουν τις μεθόδους της αντίστασης, που έκαναν πολλές φορές στις μέρες της νιότης τους, τότε στα πέτρινα χρόνια του Φράνκο. (Δηλαδή ξαφνικά έκαναν μια συγκέντρωση και μοίραζαν προκηρύξεις, που είχαν δημοκρατικό περιεχόμενο).
Έτσι λοιπόν, οι απτόητοι ηλικιωμένοι ακτιβιστές (συνημμένη φωτογραφία), έδωσαν ραντεβού μέσα από το blog που έχουν και μπούκαραν ξαφνικά σε τράπεζες, σε δημόσιες υπηρεσίες, αλλά και σε πλατείες, για να μοιράσουν προκηρύξεις με τις θέσεις τους. Το πιο εντυπωσιακό ήταν η αντίδραση στο λεωφορείο, στη Βαρκελώνη, που είχε μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό.
Με δυό λόγια, μας θύμισαν το ζωτικό απόφθεγμα: «Αλλοίμονο στο πολίτη, που αφήνει τη νιότη του …και τρομάζει πλέον από τις φοβίες και στις ανασφάλειες, που του χτίζουν οι κοινωνικοί συμβιβασμοί»!
Μιχάλης Μιχελής
ΥΓ. Ένα κόμμα με ζέση για το αύριο, αν δεν τολμήσει να ξεπερνά τις ηλικιακές αγκυλώσεις, οδηγείται αναπόφευκτα στον οπορτουνισμό. Φοβού λοιπόν και τους εγχώριους Πράσινους!
Το να προσπαθείς να φερθείς με κομματικούς ρυθμούς, που σου επιβάλλονται από τους ανταγωνιστές σου, αυτό σε κάνει να ντύνεσαι με «μοντελάκια» και να βηματίζεις, όπως ο Κουβέλης, ο Τσίπρας, αλλά και κάθε άλλος «μεγάλος θαυμαστής» σου (του εξωτερικού), που στα μάτια των λιλιπούτειών, φαντάζει ως επιτυχημένο πρότυπο.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου