Απίστευτο… μέσα στο σύντομο χρονικό διάστημα της παράστασης «Ο Ιβαν και τα σκυλιά» έζησα ξανά «σαν μια ανάσα» όλη την δεκαετία της κρίσης του 1990 μετά την διέλευση της Σοβιετικής Ένωσης. Μικρές αναφορές σε κάποια καθημερινά γεγονότα έφερναν αναμνήσεις για πραγματικά βιώματα τα οποία είχα βάλει κάπου στην άκρη της καρδιάς μου και δεν άγγιζα ποτέ για να μη πονάω.
Πώς, εκεί που είχαμε, σιγουριά και ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον μας, ισότητα στις διαπροσωπικές σχέσεις και υπερηφάνεια για την χώρα που μεγαλώναμε, ξαφνικά βρεθήκαμε χωρίς πηγές εισοδήματος και ηθικές αρχές· ο γείτονας μας έγινε ο ανταγωνιστής μας. Γίναμε τόσο σκληροί και απόμακροι εκεί που ψάχναμε για λίγη ζεστασιά, αγάπη και υποστήριξη μέσα στην ανασφάλεια που βιώναμε όλοι. Πολύ ζωντανά όλα αυτά τα μετέφερε στην παράσταση με μια ερμηνεία που πραγματικά σε καθηλώνει ο ηθοποιός Άρης Σερβετάλης, έχοντας στα χέρια του ένα πολύ δυνατό κείμενο που αφηγείται το αληθινό βίωμα ενός μικρού παιδιού, του Ιβάν, και με τη σημαντική καθοδήγηση του σκηνοθέτη Γιώργου Οικονόμου.
Ο Ιβαν, όπως και εμείς, μέσα στο χάος που επικρατούσε, έψαχνε ζεστασιά και αγάπη και δεν έβρισκε, γιατί ο κόσμος προσπαθούσε μόνο να επιβιώσει. Ξαφνικά όλοι ασχολούνταν με τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους. Σκληρά βιώματα έκαναν τις καρδιές τους αλύγιστες και απόμακρες. Δεν έδιναν σημασία στον Ιβάν, ή ακόμη χειρότερα, ήθελαν να εκμεταλλευτούν την αδύναμη κατάστασή του. Πόσο ζωντανά ακόμα στη μνήμη μου τα συναισθήματα που γεννήθηκαν μέσα από αυτή την παράσταση έχοντας ζήσει προσωπικά τόσες παρόμοιες σκηνές…
Πέθανε η μητέρα του. Και εμείς εκείνη την δεκαετία χάσαμε τρεις γείτονές μας από το αδιέξοδο που οδηγούσε τους ανθρώπους στο ποτό. Αλκοόλ. Πόσοι άνθρωποι βλέπουν την ζωή τους μέσα από το πρίσμα του αλκοόλ. Δεν βρίσκουν άλλη διέξοδο ή δεν τους δόθηκε καμία άλλη επιλογή; Θέλουν να μεθούν και το θεωρούν φυσιολογικό, ζουν την καθημερινότητα στην σκληρότητα και στη βία.
Τις φωνές και τους τσακωμούς που άκουγε ο Ιβαν μέσα στην οικογένεια του ακούγαμε και εμείς απο τις γειτονικές πόρτες. Ξαφνικά, ηλικιωμένοι άνθρωποι βρίσκονταν έξω από τα σπίτια τους. Ζούσαν στις σκάλες ή στους διαδρόμους των πολυκατοικιών και ζητιάνευαν στην γειτονιά, ελπίζοντας ότι κάποιος θα τους βοηθήσει. Αλλά δεν υπήρχε κανείς…
Η παράσταση μου άνοιξε τα μάτια στην πραγματικότητα την οποία βιώναμε εκείνα τα χρόνια και δεν μπορούσαμε να την ερμηνεύσουμε. Με βοήθησε να εξηγήσω στον εαυτό μου ότι πραγματικά προσπαθούσαμε να επιζήσουμε.
Θα αναρρώσει ο Ιβαν, που τόσα χρόνια έζησε με τα σκυλιά του; Τα σκυλιά από τα οποία βρήκε τη ζεστασιά και την αγάπη, με τα οποία έμαθε να επικοινωνεί και τα οποία εμπιστευόταν… Και τώρα, που το παιδί αυτό αποκτά καινούρια οικογένεια, πόσο δύσκολο και επίπονο θα είναι άραγε για εκείνον να ζήσει με τα ανθρώπινα συναισθήματα, να ονειρευτεί και να δώσει φτερά στον εαυτό του;
Μία εξαιρετική, αποκαλυπτική και πολύ ρεαλιστική παράσταση. Μια αξέχαστη ερμηνεία. Σας ευχαριστούμε!
ΕΛΕΝΗ ΓΚΟΥΡΙΝΑ
Μετά την επιτυχημένη πορεία της σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, η παράσταση “Ο Ιβάν και τα σκυλιά” επναλαμβάνεται από την Τετάρτη 8/2 και κάθε Δευτέρα, Τρίτη & Τετάρτη στο Θέατρο Αμιράλ (οδ. Αμερικής).
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου