Για σαράντα μέρες...

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που από σήμερα ξεκινούν μυστικά μια προσπάθεια να στραφούν προς τα μέσα τους, σε μάζεμα του νου, σε σιωπή, σε απολογισμούς, σε εγκράτεια τροφής, σκέψεων, εξωτερικών προσλήψεων εκτός από ο, τι σχετικό με την παραπάνω διαδικασία, με την προσευχή.

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που από σήμερα θα προσπαθήσουν να δουν τον εαυτό τους από μιαν οπτική με λιγότερη αυτοδικαίωση, και να αντικρύσουν πράγματα που κατ' αρχή πονάνε αλλά στην πορεία απελευθερώνουν, θεραπεύουν.

Όπως την αδυναμίας μας, το λίγο μας, τις μικρότητες, τα ψέμματα που λέμε στον εαυτό μας, το να τον οδηγούμε πιεστικά να πάει εκεί που πάνε οι περισσότεροι,

έτσι, επειδή πάνε, κι επειδή φοβόμαστε να διαφοροποιηθούμε.

Φοβόμαστε να βγούμε απ' το μαντρί, αρκούμενοι να βρίζουμε κατά καιρούς τους ανάξιους ποιμένες μας, οργανωτές της ζωής μας, της διαμόρφωσης της συνείδησής μας.

Όμως υπάρχουν άνθρωποι που από σήμερα θα δοκιμάσουν έναν τρόπο να βγουν απ' το μαντρί, απ' το δρόμο που πάνε οι πολλοί, κρυμμένοι μες στο μπουλούκι. Θέλουν να διαχωριστούν, να αυτονομηθούν με σκοπό να θεραπευτούν από εσωτερικές διασπάσεις, να συγκροτηθούν...

Όλη αυτή η προσπάθεια είναι προγραμματισμένη να κρατήσει σαράντα μέρες -γι αυτό τη λένε και Σαρακοστή-, χωρίς να ναι δεσμευτικό. Εξάλλου προϋπόθεση για το εγχείρημα είναι η ελευθερία και στόχος η απελευθέρωση, η επανασύνδεση με τον προγενέστερο εσωτερικό μας κόσμο, τον αμόλυντο από ψυχοφθόρες επιρροές...

Είναι το άνοιγμα σε μια νέα όραση των πάντων μέσα μας και γύρω μας.

Από σήμερα κάποιοι θα το προσπαθήσουν, -τους εύχομαι να το καταφέρουν!-...

Διευρυνόμενοι, συν-χωρώντας συνέχεια, εαυτούς και αλλήλους...

Τους ζηλεύω!

πηγή