Η καταγωγή του ήταν από τα Βουρλά της Σμύρνης. Μόνασε πρώτα στην Καλύβη της Χρίστου Γεννήσεως της σκήτης της Αγίας Άννης. Κατόπιν στην Καλύβη των Αρχαγγέλων, όπου γηροκόμησε τον Γέροντα Αντώνιο από τα Κύθηρα και τον παραδελφό του Χρύσανθο, πού από την ορθοστασία σάπησαν τα πόδια του. Στη συνέχεια προσκλήθηκε από τον Γέροντα Αζαρία (†1947) της Καλύβης του Τιμίου Προδρόμου. Ήταν και καλός αγιογράφος. Έργο του είναι η θαυματουργή εικόνα της αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου στη Λυκόβρυση Αττικής.
Γράφει ο παπα-Χρύσανθος (†1981) πώς ο Νεκτάριος «ήτο τόσο ελεήμων, όπου, αν ήτο δυνατόν, και τους τοίχους της Καλύβης του Τιμίου Προδρόμου να εδιδεν ελεημοσύνην εις τους ερημίτας και τους ύποδούλους εις τον Τούρκον αδελφούς. Την εργασίαν του την ήξευρεν μόνον ο μακαρίτης ο Γερο-Αζαρίας. Και μίαν ημέραν σκάπτοντας τους κήπους μου είπεν: Ξέρεις την εργασίαν του Γερο-Νεκταρίου; Φεύγει μετά το Απόδειπνον και πηγαίνει εις τους ερημίτας και δίδει ό,τι έχει».
Ο μοναχός Νεκτάριος (καθήμενος) έξω της Καλύβης του Τιμίου Προδρόμου (φωτ. π. 1919).
Θέλησε ο Γέροντας Νεκτάριος μαζί με έναν άλλο Αγιαννανίτη Γέροντα να πάνε στην πατρίδα τους, τα Βουρλά. Στη Σμύρνη όμως είχαν οι Τούρκοι συγκεντρώσει πολλούς κληρικούς και μοναχούς σ ένα ρέμα προς σφαγή. Όλοι με φόβο περίμεναν τον θάνατο και μόνο ο Γέροντας Νεκτάριος τους παρηγορούσε: «Αδελφοί, ημείς αφήσαμε τον κόσμο από μικρά παιδιά διά τον Χριστόν και τώρα όπου οικονόμησεν η αγαθότης Του να αποθάνωμεν με μαρτυρικόν τέλος φοβούμεθα; Ό,τι έχομεν σφάλλει να εξομολογηθούμε διά να φύγη από επάνω μας ο φόβος του θανάτου». Υπάκουοι όλοι στα λόγια του, εξομολογήθηκαν, πήραν θάρρος και είχαν μαρτυρικό τέλος. Μόνο ένας διάκονος σώθηκε και διηγήθηκε το γεγονός στον παπα-Χρύσανθο, ο οποίος καταλήγει:
«Βλέπετε τί κάμνει, η ελεημοσύνη; Επειδή είχε εις μέγαν βαθμόν την ελεημοσύνην ο Γερο-Νεκτάριος, εις το τέλος του η πρώτη αυτή θυγατέρα του Θεού, η ελεημοσύνη, τον εβοήθησε να αψηφήση και αυτόν τον θάνατον και να μαρτυρήση διά τον Χριστόν».
Κατά πληροφορίες μαρτύρησε λίγο έξω από το Αϊβαλί.
Πηγή-Βιβλιογραφία: Χρυσάνθου Αγιαννανίτου ιερομ., Γεροντικαί ενθυμήσεις και διηγήσεις, Μώλος Λοκρίδος 2008, τ. Α’, σσ. 148-151.
Αντιγράφουμε από: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων Αγιορειτών του εικοστού αιώνος, Τόμος Α’ 1901-1955, Εκδόσεις Μυγδονία, Σεπτέμβριος 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου