Η μάνα του άγνωστου κουκουλοφόρου

Σα μάνα έσφαλα, το ξέρω…

Από τις φασκιές ακόμα το έτρεχα στο Άστυ και στο Αττικόν. Ήθελα, βλέπετε, να γίνει σινεφίλ. Η πρώτη ταινία που είδε στη ζωή του, δεν ήταν όποια κι όποια… Ήτανε ποιοτική, της κουλτούρας ένα πράμα. Μέχρι και ο στριμμένος ο Δανίκας, πέντε αστεράκια τής είχε βάλει. “Τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται”. Προφητικός τίτλος! Ε λοιπόν αυτή η ταινία έμελλε να είναι σημαδιακή για την υπόλοιπη ζωή του.

Όταν πήγε στο δημοτικό πια, τον πήρα από το χεράκι και πήγαμε στο Αττικόν να δούμε Νταλάρα – Παπακωνσταντίνου. Ο Νταλάρας είχε επιστρέψει μόλις από μια συναυλία στην Κύπρο και ο Παπακωνσταντίνου τα είχε δεν τα είχε με τη Ράντου… είμαι ταραγμένη τώρα, δεν μπορώ να θυμηθώ. “ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΕΡΓΟ ΘΕΑΤΕΣ”. Ακούστε τίτλο συναυλίας που τον πήγα να δει… Γι’ αυτό σάς λέω… τα σφάλματα της ελληνίδας μάνας του αγνώστου κουκουλοφόρου είναι πολλά!

Τώρα που το σκέφτομαι, στην Ελλάδα των τελευταίων εκατό χρόνων, δεν έχουνε μείνει και πολλές μάνες στην ιστορία. Αν εξαιρέσεις κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις, όπως τη μάνα τού Γιωργάκη και τη μάνα Ευγενία Μανωλίδου, τρεις είναι οι μάνες που έχουν καταγραφεί στο εθνικό συλλογικό μας υποσυνείδητο: η μάνα του έλληνα φαντάρου, η μάνα του ποδοσφαιριστή που στενάζει μέσα στα γήπεδα (γ….έται η μάνα σου ρε!!!!!!) και η μάνα του αγνώστου κουκουλοφόρου.

Της πρώτης, της έχουνε φτιάξει το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Τη δεύτερη, την τιμάνε ανελλιπώς κάθε Σαββατοκύριακο, από το ΟΑΚΑ και το Καραϊσκάκη, μέχρι το τελευταίο αποψιλωμένο γήπεδο στα πέρα κατσάβραχα. Τη μάνα του έλληνα κουκουλοφόρου όμως δεν την έχει σε υπόληψη κανείς.

Πήγα και βρήκα τον Παπουτσή. Εννοείται κρυφά και αφού πήρα πρώτα όλες τις προφυλάξεις. Επ’ ουδενί δεν έπρεπε να το μάθει ο κανακάρης μου. Τουλάχιστον όχι προτού κάνω ασφάλεια πυρός στη μονοκατοικία με τα κεραμίδια που έχουμε στο Αιγάλεω.

Ο Παπουτσής, μόλις με είδε, μόνο κεράκι δε μου άναψε. Τέτοια χαρά! Σα να 'μουνα η Αγία Αθανασία του Αιγάλεω σε ολική επαναφορά. “Σε ξέρω” μου είπε στοργικά. “Είσαι η μάνα τού…”

“Του αγνώστου κουκουλοφόρου” πετάγομαι εγώ και χωρίς δεύτερη σκέψη συμπληρώνω: "Κι η άλλη μάνα ήτανε, αλλά τον γιο της τον σταυρώσανε."

Ο Παπουτσής κάνει πως δεν τ' ακούει. “Τι κάνει; Ξεκουράζεται από χθες;” με ρωτάει.

“Ε ναι, τον άφησα να κοιμάται” λέω εγώ. “Να μου τον προσέχεις” λέει ο Παπουτσής. “Άντε στο καλό τώρα…”

Και κει που πάω να φύγω, με πιάνει ο Παπουτσής από τον ώμο και τάχα μου συνωμοτικά μού λέει: “Σ’ όποιον σε ρωτά, να λες ότι είσαι συμπεθέρα του Τσίπρα. Συμπεθέρα του Τσίπρα! Μην το ξεχνάς ποτέ αυτό”.

Την άλλη μέρα το πρωί πήγα και βρήκα τον Σαμαρά. Αυτή τη φορά πήρα μαζί και την κουκούλα του κανακάρη μου. “Ορίστε, Πρόεδρε”, του λέω και πάω να του δώσω την κουκούλα. “Ποια είσαι συ” μου λέει. “Ξαδέλφη της Βόζεμπεργκ και συμπεθέρα του Τσίπρα”. Ο Σαμαράς αφηνιάζει. “Θα τραβήξουμε τις κουκούλες και θα αποκαλύψουμε τα πρόσωπά τους!” “Βρε, ποιες κουκούλες θα βγάλεις” του λέω. “Ορίστε η κουκούλα, στη δίνω”. Εγώ να του δίνω την κουκούλα κι ο Σαμαράς να μου την πετάω πίσω. "Βρε, βλαμμένος είσαι;" του λέω και του τη φοράω κολλάρο.

Ευτυχώς, το σπίτι μας με τα κεραμίδια στο Αιγάλεω ήτανε ακόμα στη θέση του. Ο κανακάρης μου μόλις είχε ξυπνήσει και είχε απλώσει τις αρίδες του μπροστά από την τηλεόραση. “Ρε μάνα, πάλι μου έβαλες την κουκούλα στο πλυντήριο; Έφαγα όλο το σπίτι να τη βρω”. “Τι κάνεις εκεί” τον ρωτάω και πάω να του αρπάξω το τηλεκοντρόλ από τα χέρια.

“Ρε μάνα, ο Παπαδήμος είναι. Πώς κάνεις έτσι; Αφού μας είπε να είμαστε stand by…”

Θωμάς Σίδερης