Ευτυχώς, έχει κίνηση!

Πολλά αυτοκίνητα περνούν καθημερινά από μπροστά μου. Τρέχουν, κάνουν ελιγμούς, κορνάρουν ή απλά ακολουθούν τη γραμμή των μπροστινών τους και συμμορφώνονται με τις πινακίδες της τροχαίας. Πάντως, όλα φρενάρουν στο φανάρι (το κόκκινο, αφού το πορτοκαλί μάλλον το αγνοούν). Και τότε είναι η καλύτερή μου γιατί πιάνω δουλειά.

Με το βουρτσάκι μου στα χέρια πλησιάζω τα αυτοκίνητα, που με περιμένουν δίχως έκπληξη και αρχίζω την επιχείρηση «καθαρισμός τζαμιών». Αν κι έχω ελάχιστους μήνες στην Ελλάδα, μπορώ και συνεννοούμαι με τους οδηγούς μια χαρά. Όταν κουνούν το κεφάλι προς τα πάνω ή σμίγουν τα φρύδια τους σημαίνει όχι, προς τα κάτω ή όταν χαμογελούν, ναι. Κι εμείς κάπως έτσι καταλαβαινόμαστε στη μακρινή πατρίδα μου, αλλά δεν τους το λέω, γιατί πολλές φορές βλέπω στο κούνημα του χεριού ή του κεφαλιού τους την άρνηση, αλλά προσποιούμαι ότι δεν καταλαβαίνω και επιμένω να κάνω αστραφτερό το παρμπρίζ του αυτοκινήτου τους.

Όταν τα πράγματα αγριεύουν, κι αν είναι κυρίως άντρες, δε συνεχίζω, γιατί αδύναμος και μικρόσωμος καθώς είμαι, δεν έχω πολλές πιθανότητες να βγω σώος από μια ενδεχόμενη επίθεση. Αν όμως είναι γυναίκες, ξέρω ότι είναι πιο ευαίσθητες και χαμογελώντας τους πιστεύω ότι θα κερδίσω τη συμπάθειά τους. Βέβαια αυτό ισχύει για γυναίκες χωρίς τιμόνι, γιατί όταν κάθονται και οδηγούν μάλλον αποκτούν άλλα χαρακτηριστικά. Στα ταξί δε σκέφτομαι καν να απλώσω το σκουπάκι μου, μεροκαματιάρηδες του δρόμου είναι κι αυτοί, κι ούτε βέβαια στα πανάκριβα και πολυτελή αμάξια, γιατί μου έχουν πει πως αλοίμονό μου αν χαράξω από απροσεξία ένα τέτοιο αυτοκίνητο. Σε όλους όμως σταματώ, μόλις ανοίξουν τους υαλοκαθαριστήρες τους, οπότε αναγκαστικά προχωρώ στο πίσω όχημα.

Δεν τους κατηγορώ όταν δεν μου δίνουν τίποτα, μας έχουν βαρεθεί κι εμάς. Κάθε 500 μέτρα φανάρι και καθάρισμα. Είμαστε και πολλοί σ’ αυτόν το μικρό τόπο, που πλέον δεν μας χωράει. Δίκιο έχουν! Μπας κι ήθελα εγώ να βρεθώ εδώ; Φεύγοντας από την πατρίδα μου άλλα ονειρευόμουν κι όχι να καθαρίζω τζάμια αυτοκινήτων στα φανάρια. Περαστικός ήθελα να ’μουν από την Ελλάδα και να πάω σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες που είναι πλουσιότερες, μα δεν μπορώ. Κόλλησα εδώ, που ούτε με θέλουν ούτε θέλω. Περιμένω να δω τι θα γίνει, αλλά κατά πως λένε τίποτα πιο μόνιμο από το προσωρινό.

Τα χρήματα λιγοστά τις περισσότερες φορές, 30-50 λεπτά τη φορά, πού να τα βρουν κι αυτοί, με δανεικά ζουν σαν άτομα και χώρα. Πάντως αν πιάσεις φανάρι που διαρκεί πολύ, είσαι τυχερός. Περισσότερα αυτοκίνητα σταματημένα, περισσότερες πιθανότητες κάτι να βγάλεις. Κι αυτό αν έχει καλό καιρό (που συνήθως στην Ελλάδα έχει) και δε βρέχει, γιατί τότε υπάρχει αναδουλειά. Βέβαια επειδή δεν μπορώ να κάθομαι άπραγος με τη βροχή, επιστρατεύω λουλούδια, χαρτομάντηλα, ομπρέλες, παιχνίδια, μα ελάχιστοι θα ενδιαφερθούν και γι’ αυτά.

Ευτυχώς όμως σήμερα και ήλιο έχει και κίνηση. Το φανάρι μόλις έκλεισε κι εγώ έτοιμος για την επόμενη φουρνιά αυτοκινήτων. Χαμογελώ και πλησιάζω...

Δέσποινα Κόλλια

Αφιερωμένο στο Σ. και τον Ν.