Οι λιγοστοί μα ηρωικοί μαχητές, με επικεφαλής τον Καψή, κρατάνε νύχια και με δόντια το τελευταίο ταμπούρι…
…και αποκρούουν ηρωικά τις υπέρτερες δυνάμεις του Χερ Τράα και του Φον Τόμσεν.
Λόγω της κρισιμότητας των στιγμών η Όλγα Τρέμη κατεβαίνει η ίδια στο πεδίο της μάχης για ρεπορτάζ, μεταμφιεσμένη σε Κινέζα δημοσιογράφο. Το κακό είναι ότι εκτός από τις ερωτήσει θέλει να δίνει η ίδια και τις απαντήσεις.
Στην πίσω αυλή του Μαξίμου ο Παπαδήμος επιθεωρεί όσους κατάφερε να συγκεντρώσει, για να τους οδηγήσει στη μάχη. Στο στράτευμα επικρατεί μια αξιοσημείωτη χαλαρότητα (ωχ, αδερφέ), ενώ ο στρατηγός ζορίζεται με το μήκος του όπλου.
Στις μεγάλες πεδιάδες της Αττικής ο Σαμαράς γυμνάζει το δικό του στρατό, κάνοντας επιμελώς το κορόιδο…
…ενώ ο Αβραμόπουλος (που θέλει να δοξαστεί στη μάχη) περιμένει υπομονετικά να του στείλουν τα κανόνια. Περιττό να σας πω τι θα του στείλουν…
Παπαδήμος και Βενιζέλος επιθεωρούν τους μαχητές, λίγο πριν την τελευταία, κρίσιμη μάχη.
Οι Τροϊκανοί όμως έχουν υπεροχή πυρός και δεν αστειεύονται…
Η φρουρά δεν παραδίνεται, πεθαίνει! φωνάζει ο Ξυνίδης και ορμάει μέσα σ’ όλα!
Σκατά! φωνάζει ο Παντελής Οικονόμου, την ώρα που πέφτει από το άλογο…
Είπαμε να σώσουμε τη χώρα, όχι να γκρεμοτσακιστούμε κιόλας, διαμαρτύρεται καθώς αποχωρεί.
Κανείς δεν του είχε πει ότι η μάχη είναι μαϊμού. Ψεύτικη. Για το θεαθείναι. Θέατρο, δηλαδή.
Σε άλλο σημείο, μακριά από την δήθεν μάχη, ο Τσίπρας αποχαιρετά την καλή του, τη Συνιστώσα, και φεύγει χωρίς να ξέρει που πηγαίνει, καθώς δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν ούτε για το δρομολόγιο ούτε για τον προορισμό. Η συζήτηση συνεχίζεται, πάντως.
Οι στρατιώτες έχουν επιστρέψει στη βάση τους και αναρωτιούνται: Αφού η μάχη ήταν μαϊμού, εμείς γιατί χάσαμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου