Mια ώρα μετρημένη με βήματα, είναι κάθαρση.. ό,τι κάνει μια νεροποντή, βραδάκι, σ' ένα δρόμο που πριν λίγες ώρες μπούκωνε από πάγκους, φωνές και εμπορεύματα της λαικής.
Τα καλώδια του mp3 στ' αυτιά αποφεύγουν την διασταύρωση των βλεμμάτων και την αμηχανία. Τελευταία, τις νύχτες η μύτη μου τρέχει υγρασία και τότε καταλαβαίνω γιατί τα σκυλιά έχουν πάντα αυτό το ύφος που άλλες φορές θα μπορούσες να το πεις πονεμένο, άλλες καταθλιπτικό κι άλλες αδιάφορο. Γιατί έχουν βαρεθεί να εμπιστεύονται ανθρώπινα χέρια. Κι αυτό είναι το χειρότερο.. να μη σε εμπιστεύονται.. να σου συμπεριφέρονται σα να είσαι εν δυνάμει αλήτισσα, ψεύτρα.. εν δυνάμει πουτάνα..
Το κρύο τσούζει τα γάντια μου και κοκκινίζει το δέρμα των χεριών. Στο μεγάλο δρόμο τα αυτοκίνητα ποτάμι. Παίζω με τους σηματοδότες και τον έλεγχο που επιβάλλουν. Κόκκινο = λογική. Πράσινο = συναίσθημα. Πορτοκαλί = έχεις την επιλογή να διαλέξεις το ένα ή το άλλο. Τι νόημα έχει το συναίσθημα δίχως ανταπόκριση. Ζωές παράλληλες. Στιφή γεύση που έχει ο ανταγωνισμός!
Ίδια γεύση και η αδιαφορία. Κι οι αλλάγές που καμμιά φορά σε κάνουν να χτυπάς την ουρά σου σα ψάρι έξω από το νερό. Μέχρι να σε πιάσει κάποιο χέρι και να νιώσεις κάτι υγρό που όμως ποτέ δεν είναι θάλασσα. Το πολύ πολύ λίγες σταγόνες νερό.. ίσα να ξεγελαστείς και μετά πάλι από την αρχή..
Γίνεται το ''δήθεν'', το ''σαν κι αυτό'', το ''παρόμοιο αλλά όχι ίδιο'', το ''με άλλο τρόπο'' να ξεπερνά σε νοστιμιά το αυθεντικό;
με το φεγγαρι αγκαλια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου