Για να αντιληφθείς την ωραία μυρωδιά πρέπει να υπάρχουν και οι άσχημες μυρωδιές.

Πριν μερικά χρόνια ως φοιτητής, ζούσα μια ζωή κοσμική, αμελή, ανέμελη, μακριά από καθετί πνευματικό, μακριά από το Χριστό και την εκκλησία. Όλα μου φαίνονταν φυσιολογικά, οι αντιδράσεις μου, η συμπεριφορά μου, οι φίλοι μου, ο τρόπος σκέψης μου, οι φόβοι μου, οι ανασφάλειές μου, οι προτεραιότητές που έβαλα στη ζωή μου.
Τελειώνοντας το Πανεπιστήμιο Αθηνών, δούλεψα στο ιατρείο ενός φίλου μου, μεγαλύτερου από εμένα σε ηλικία ο οποίος λειτουργούσε σε διαφορετικές συχνότητες από εμένα. Όσο και εάν εξέπεμπε εγώ δεν τον λάμβανα. Είχε προχωρήσει σε αυτό που λέμε πνευματική ζωή. Υπερπολύτεκνος αυτός άγαμος εγώ.
Σύχναζε στην ΙΜΜ Βατοπαιδίου όπου από ότι φαίνεται ωφελήθηκε πολύ. Με παρακίνησε να πάω μαζί του. Εγώ δεν είχα ιδέα τι είναι το Άγιον Όρος. Πρώτη φορά που πήγα μου άρεσε αλλά δεν ενθουσιάστηκα και πολύ. Ακολούθησε ακόμα μια επίσκεψη σε έξι μήνες. Ακολούθως έκανα την ειδικότητα μου στο Ισραήλ για τρία και πλέον χρόνια. Πάλι μακριά από το Χριστό, αν και ζούσα μέσα στους Αγίους Τόπους. Ήμουνα αυτό που λένε αλλού γι΄ αλλού. Επιστρέφοντας πίσω ξαναεπισκέφθηκα μαζί του τη μονή Βατοπαιδίου. Εκεί ήταν που κυριολεκτικά αντιλήφθηκα την πρώτη εξαίσια οσμή. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι οι άλλες μυρωδιές που είχα μέσα στη μύτη μου για πολλά χρόνια ήταν δυσώδεις, πολλές φορές αηδιαστικές.
Ποια ήταν αυτή η εξαίσια οσμή; Δεν υπερβάλλω, ήταν η πνευματική μυρωδιά του Γέροντος Εφραίμ. Με συγκλόνισε η πρώτη μου εξομολόγηση, τα λόγια που μου είπε, ο τρόπος που μου τα είπε, το πώς μου τα είπε. Η όλη του κίνηση μέσα στο μοναστήρι, οι συμβουλές του σε άλλους που έτυχε να ακούσω.
Τότε συνέκρινα όλες τις άλλες μυρωδιές που είχα ως εμπειρία από τα πιο παλιά χρόνια με αυτή του Γέροντα. Τότε κατάλαβα πόσο μακριά ήμουν από αυτό που έπρεπε να είμαι. Είχα το παράδειγμά μου μπροστά μου. Ανέτρεχα στη προηγούμενη μου ζωή και νόμιζα ότι ζούσα. Δεν ζούσα, ζούσα σαρκικά, τυπικά, ανούσια, άσκοπα, με το ένστικτο. Δεν είχα την ελπίδα της σωτηρίας, δεν είχα έστω κατά το ελάχιστο το Χριστό μέσα μου, ο γέροντας μου τα υπέδειξε, με το βλέμμα του, με τη στάση του μου τα υπέβαλλε ουσιαστικά. Τι είπε στο γεροντικό ο μαθητής στον Αββά όταν τον ρώτησε ο Αββάς γιατί δεν ρωτάει κάτι; Με αρκεί που σε βλέπω Αββά. Έτσι και εγώ.
Και δεν σταμάτησε εκεί. Κάθε φορά που πήγαινα (τουλάχιστον δυο φορές το χρόνο) αυτή η πνευματική μυρωδιά του γέροντα Εφραίμ γινόταν όλο και πιο διαπεραστική, πιο δυνατή, πιο υπερφυσική. Και πάλι σαν φαύλος κύκλος συνέκρινα τον εαυτό μου εκείνη τη στιγμή με τον εαυτό μου όχι όταν ήμουν φοιτητής αλλά λίγο πριν πάω ξανά στη μονή. Πριν ένα χρόνο, πριν έξι μήνες και πάλι εκείνες οι μυρωδιές ήταν δυσώδεις.
Και κάθε φορά που πηγαίνω το ίδιο συμβαίνει πιο εξαίσια μυρωδιά τώρα, πιο άσχημη λίγο πριν. Ασταμάτητη η σύγκριση.
Ώσπου έγινε και το τελευταίο με την προφυλάκιση του Γέροντα Εφραίμ. Συγκλονιστικό γεγονός. Φαντάζομαι σαν να βλέπω τώρα τον Κορυδαλλό, από ένα κελί να εκλύεται μια εξαίσια μυρωδιά, πιο υπερφυσική από ποτέ. Ενισχυμένη από το στεφάνι του Χριστού μπλεγμένο από παραδεισένια ευώδη λουλούδια. Μέσα στη δυσωδία που βγαίνει από μια φυλακή (χωρίς να λέω ότι είναι όλοι ένοχοι), ένα μαύρο σύννεφο, αλλά μια μυρωδιά ουράνια αυτή του Γέροντα εμβαπτισμένη μέσα στο πνευματικό άρωμα του Χριστού διαλύει την άσχημη, την υπερνικά ώσπου ακόμη και αυτή η δυσώδης εξαφανισθεί από αυτή την άρρητη του Γέροντα.


Συγκρίνω τη δυσωδία του κοσμικού φρονήματος, το μαύρο αποπνικτικό νέφος της κατηγορίας , της κατάκρισης, της συκοφαντίας του κόσμου τούτου με την πνευματική οσμή του Γέροντα και ξέρω ότι δεν κάνω λάθος. Οι αισθήσεις μου είναι αλάνθαστες, η οσμή μου δεν ξεγελιέται.
Όσο υπάρχουν άσχημες μυρωδιές, πάντα θα υπερνικά η μυρωδιά του ανθόνερου, του βασιλικού, του δυόσμου.
Ευχαριστώ άσχημες μυρωδιές που υπάρχετε για να εκτιμώ την ωραία μυρωδιά.
Ευχαριστώ ωραία μυρωδιά που υπάρχεις για να μην με ξεγελούν οι άσχημες.

Με αγάπη
Νέαρχος Παναγή
Ορθοδοντικός
Λεμεσός