( Παραμύθησον Κόρη το Βατοπαίδιον)
και εις πέρατα απόθεσον, τον εχθρόν και πολέμιον…
Συ του πειρασμού, απροσπέλαστον, ναρκοπέδιον
ματαίωσον άχραντε, μισοκάλου, απεχθές τούτον σχέδιον.
Ποίμνη σου καλώς, Ηγεμόνευε, Παναγία μου
αίτησιν γονυπετώς σου ψάλλομεν, Παραμυθία μου.
Πάλιν πειρατές, προ της μάνδρας σου της τιμίου,
ουκ ορούν οι ασεβείς , αρετής , τόυτον ταμείον
Κάλαμον Χριστού, και εικόνων σεπτόν φορτίον
και αποθέτουν σταυρόν, εις του τέκνου σου το σαρκίον.
Ζώνης την σορόν ην εφύλαξας , εις αιώνες
Φως του Χριστού, έδωσας , εις καιρούς λιμώδεις…
Τάχος τον σταυρόν αποτίναξον, θαυμασίως
τον κλαυθμόν άκουσον , νύκταν και ημερησίως.
Προσευχήν μοναστές, κρατάται εις καρδίαν
έχει η μάνδρα κραταιάν, Σκέπην και Παραμυθίαν …
και κατάστησεν άτρωτον, Γέροντος την καρδίαν…
Μνάσων ο Παλαιός Μαθητής
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου