ΑΣΦΟΔΕΛΟΙ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ
(1900-1971)

Ο ΣΤΡΑΤΗΣ Ο ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ
ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΑΠΑΝΘΟΥΣ

Δεν έχει ασφοδίλια, μενεξέδες, μήτε υάκινθους~
πώς να μιλήσεις με τους πεθαμένους.
Οι πεθαμένοι ξέρουν μονάχα τη γλώσσα των λουλουδιών~
γι' αυτό σωπαίνουν
ταξιδεύουν και σωπαίνουν, υπομένουν και σωπαίνουν
παρά δήμων ονείρων, παρά δήμων ονείρων.[Απόσπασμα]

*

ΛΟΡΕΝΤΣΟΣ ΜΑΒΙΛΗΣ
(1860-1912)

Λήθη

Καλότυχοι οἱ νεκροὶ ποὺ λησμονᾶνε
τὴν πίκρια τῆς ζωῆς. Ὅντας βυθίσει
ὁ ἥλιος καὶ τὸ σούρουπο ἀκλουθήσει,
μὴν τοὺς κλαῖς, ὁ καημός σου ὅσος καὶ νἆναι.

Τέτοιαν ὥρα οἱ ψυχὲς διψοῦν καὶ πᾶνε
στῆς λησμονιᾶς τὴν κρουσταλλένια βρύση·
μὰ βοῦρκος τὸ νεράκι θὰ μαυρίσει,
ἂ στάξει γι᾿ αὐτὲς δάκρυ ὅθε ἀγαπᾶνε.

Κι ἂν πιοῦν θολὸ νερὸ ξαναθυμοῦνται.
Διαβαίνοντας λιβάδια ἀπὸ ἀσφοδύλι,
πόνους παλιούς, ποὺ μέσα τους κοιμοῦνται.

Ἂ δὲ μπορεῖς παρὰ νὰ κλαῖς τὸ δείλι,
τοὺς ζωντανοὺς τὰ μάτια σου ἂς θρηνήσουν:
Θέλουν μὰ δὲ βολεῖ νὰ λησμονήσουν.

W. Wordsworth (1770-1850)

Daffodils
I wandered lonely as a cloud
That floats on high over vales and hills
When all at once I saw a crowd
A host of dancing daffodils;
Along the lake, beneath the trees,
Ten thousand dancing in the breeze.

The waves beside them danced but they
Outdid the sparkling waves in glee
A poet could not but be gay
In such a laughing company
I gazed and gazed but little thought
What wealth the show to me had brought.

For oft when on my couch I lie
In vacant or in pensive mood
They flash upon that inward eye
Which is the bliss of solitude
And then my heart with pleasure fills
And dances with the daffodils.
___________________________
Ασφόδελοι

Περπατούσα μοναχός σαν το σύννεφο
Που πλανιέται ψηλά πάνω από λιβάδια και λόφους
Όταν ξαφνικά είδα ένα πλήθος
Ένα πλήθος ασφόδελους που χόρευαν•
Στη λίμνη ολόγυρα, κάτω από τα δέντρα,
Δέκα χιλιάδες που χόρευαν στο αεράκι.

Τα κύματα χόρευαν δίπλα τους , αλλά αυτοί
Χαίρονταν πιο πολύ απ΄ τα αφρισμένα κύματα
Τίποτε πιο εύθυμο για έναν ποιητή
Με μια τέτοια γελαστή συντροφιά
Κοιτούσα αχόρταγα και σκέφτηκα για λίγο
Τι πλούτο μού είχε δώσει αυτό το θέαμα.

Γιατί συχνά όταν ξαπλώνω στον καναπέ μου
Άδειος ή γεμάτος σκέψεις
Αστράφτουν πάνω σ' αυτό το εσωτερικό μάτι
Που είναι η ευδαιμονία της μοναξιάς
Και τότε η καρδιά μου γεμίζει μ΄ηδονή
Και χορεύει με τ΄ασφοδίλια.