Παρατάνε τα παιδιά τους σε ιδρύματα. Φταίει η κρίση ή το κακό τους το κεφάλι;

Πολλά είναι τα ρεπορτάζ που βλέπουν τελευταία το φώς της δημοσιότητας, σχετικά με περιπτώσεις μωρών και παιδιών που εγκαταλείπουνται στα ιδρύματα, επειδή δήθεν οι γονείς τους δεν μπορούν να τα θρέψουν. Και χρησιμοποιούνται για να μας ενημερώσουν κάποιοι για το μέγεθος της οικονομικής κρίσης. Ναι ρε παιδιά, υπάρχει οικονομική κρίση, αλλά μην τρελλαθούμε κιόλας. Δεν παρατάς έτσι τα παιδιά σου λόγω οικονομικών. Δηλαδή παλιότερα, πώς τα μεγάλωναν τα παιδιά; Όταν οι καταστάσεις ήταν πολύ πιο δύσκολες. Όταν κάθε οικογένεια δεν είχε ένα ή δύο αλλά οκτώ και εννιά παιδιά να θρέψει;
Κατά πάσα πιθανότητα, όλοι όσοι κάνουν κάτι τέτοιο, δεν έχουν σκοπό να προστατεύσουν τα παιδιά τους - όσο και αν το λένε και ίσως πείθουν τον εαυτό τους - αλλά να προστατεύσουν τους εαυτούς τους, από τα όσα θα έπρεπε να κάνουν για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Εγώ το λέω και δεν ντρέπομαι. Για να ταίσω τα παιδιά μου και θα έκλεβα και θα λήστευα και ό,τιδήποτε άλλο. Δεν θα τα παράταγα έτσι σκέτα νέτα σε κάποιο ίδρυμα μόνο και μόνο για να τα ξεφορτωθώ. Οπότε για το συγκεκριμένο φαινόμενο καλό θα είναι να αναζητούμε αλλού τις αιτίες και όχι στην οικονομική κρίση!
Και η αιτία είναι ακριβώς η ατομικιστική γωνία από την οποία οι σύγχρονοι Έλληνες έχουν εκπαιδευτεί να βλέπουν την ζωή. Είναι το ότι τους έχουν κάνει να πιστεύουν ότι εάν το παιδί τους δεν έχει μια συγκεκριμένη μάρκα παπουτσιών θα είναι ... δυστυχισμένο και αυτοί αποτυχημένοι ως γονείς. Μα είναι και η ευθυνοφοβία. Το ότι άνθρωποι 30 και 40 ετών φοβούνται την ευθύνη του να μεγαλώσουν ένα παιδί. Γιατί είναι και οι ίδιοι παιδιά, αποτέλεσμα της σημερινής μορφής της κοινωνίας. Ανίκανοι να αντιμετωπισουν δυσκολίες, το μοναδικό που κοιτάνε είναι το πώς θα ξεφύγουν.