Penélope με Joan Manuel Serrat, σε στίχους δικούς του και μουσική του Augusto Algueró!

Πηνελόπη

Η Πηνελόπη,
με την τσάντα της από δέρμα καφέ
και τα τακούνια της
και το κυριακάτικό της φόρεμα.
Η Πηνελόπη
κάθεται σε ένα παγκάκι στην πλατφόρμα
και περιμένει το πρώτο τρένο
κουνώντας τη βεντάλια της.

Λένε στο χωριό
ότι ένας ταξιδευτής σταμάτησε
το ρολόι της
ένα ανοιξιάτικο απόγευμα.
"Αντίο αγάπη μου
μη μου κλαις, θα γυρίσω
πριν να πέσουν της ιτιάς τα φύλλα.
Να με σκέφτεσαι
θα γυρίσω για σένα ... "

Δυστυχισμένη φτωχιά
σταμάτησε το παιδικό σου ρολόι
ένα μολυβί απόγευμα του Απρίλη
όταν έφυγε ο αγαπημένος σου.
Μαράθηκε
στον κήπο σου μέχρι και το τελευταίο λουλούδι.
Δεν υπάρχει ούτε μια ιτιά στην οδό Mayor
για την Πηνελόπη.

Η Πηνελόπη,
θλιμμένα, απ' την πίεση της αναμονής,
τα μάτια της, φαίνονται να λάμπουν
αν ένα τρένο σφυρίξει από μακριά.
Η Πηνελόπη
βλέπει τον ένα μετά τον άλλο να περνούν,
Κοιτά τα πρόσωπά τους, τους ακούει να μιλούν
γι αυτήν όλοι είναι κούκλες.

Λένε στο χωριό
ότι ο ταξιδευτής γύρισε.
Τη συνάντησε
στο παγκάκι της από πράσινο πεύκο.
Τη φώναξε: "Πηνελόπη
πιστή αγαπημένη μου, ειρήνη μου,
πάψε πια
να υφαίνεις όνειρα στο μυαλό σου,
κοίτα με,
είμαι η αγάπη σου, γύρισα".

Της χαμογέλασε
με τα μάτια γεμάτα από χθες
δεν ήταν έτσι το πρόσωπό του, ούτε το δέρμα του.
«Εσύ δεν είσαι αυτός που περιμένω."
Και έμεινε
με την καφέ δερμάτινη τσάντα
και τα τακούνια της
καθισμένη στο σταθμό.