Μια σύντομη ματιά μέσα μου φέρνει στην επιφάνεια σχεδόν πάντοτε για να μην πω ανεξαιρέτως πάντοτε την ανάγκη να ζήσω την απλότητα στο μεγαλείο της.
Κι αν ο νους σας πηγαίνει στην αναγκαιότητα να ζήσω με λιγότερα πράγματα δεν εννοώ αυτό.
Εννοώ την απλότητα στις σκέψεις, στους λογισμούς που έρχονται να ταράξουν την πολυπόθητη γαλήνη της ψυχής. Εκείνη την απλότητα στην προσευχή που άλλοτε γίνεται ήσυχα και άλλοτε μέσα σε φορτισμένη εσωτερική κατάσταση παραμένοντας όμως ήρεμη και με εμπιστοσύνη στο Θεό πως και τα δυο είναι αρεστά.
Εννοώ την απλότητα στην καθημερινότητα που δεν αντέχει τον θυμό, την αγανάκτηση, την ατελείωτη γκρίνια και τα ακατανόητα προβλήματα που μπορεί να μην υπάρχουν αλλά τα δημιουργούμε οι ίδιοι με τις επιθυμίες, τα πάθη και τα θέλω μας.
Που πήγε αυτή η απλότητα; Στρέφοντας την ερώτηση σε μένα η απάντηση έρχεται χωρίς δεύτερη σκέψη. Το μυαλό και η ψυχή μου μπερδεύεται, κουράζεται και ενώ προσπαθώ να τα κάνω απλά καταφέρνω το ακριβώς αντίθετο.
Βλέποντας λοιπόν πως ο εγωισμός μου πολλές φορές μου στερεί την απλότητα πιάνω τον εαυτό μου να μονολογεί.
Αναρωτιέμαι αν φταίει εξ΄ολοκλήρου ο εγωισμός του ανθρώπου ή αν σ’ αυτό υπάρχουν και άλλες αιτίες όπως τα προβλήματα, οι δύσκολες ανθρώπινες σχέσεις, το κακό που υπάρχει γύρω μας και αναγκαζόμαστε να το δεχτούμε, (έτσι κάπως νιώθω με όσα συχνά ακούγονται σ΄αυτή την πολυβασανισμένη περιοχή της Κυψέλης), ή ακόμα και με την έλλειψη πίστης.
Τελικά είναι απλότητα ακόμα και να παραδέχομαι πως ναι ακουμπάω στο Θεό και διώχνω μακριά τον κάθε φόβο και τη κάθε δειλία;
Είναι απλότητα και να παραδεχτώ πως η ψυχή μου πονάει με αυτά που ζει και πολλές φορές χωρίς να θέλει να τα ζήσει;
Όποια κι αν είναι η έννοια της απλότητας μέσα στη ζωή το βέβαιο είναι πως χάρη σε αυτή ο άνθρωπος μπορεί να γαληνεύσει.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου