Ὁ Ἅγιος Πατάπιος

π.Διονύσιος Ψαριανός (Μητροπολίτης Σερβίων καί Κοζάνης (+)

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει καὶ τιμᾶ τὴν ἱερὴ μνήμη τοῦ ὁσίου Παταπίου τοῦ ἐρημοπολίτη. Ἔτσι χαρακτηριστικὰ τιτλοφορεῖται ὁ ὅσιος, ποὺ ἔζησε ἀπομονωμένος στὴν ἔρημο, ἀφήνοντας τὸ θόρυβο καὶ τὶς χαρὲς τῆς κοσμικῆς ζωῆς. Γεννήθηκε στὴν Θήβα τῆς Αἰγύπτου ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς χριστιανούς, κοντὰ στοὺς ὁποίους μὲ πολλὴ φροντίδα κι ἐπιμέλεια ἀνατράφηκε κι ἔμαθε τὰ ἱερὰ γράμματα. Ταιριάζει καὶ στὸν ἅγιο Πατάπιο ἐκεῖνο ποὺ γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος πρὸς τὸν Τιμόθεο· «ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Ἡ πίστη στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὰ ἱερὰ γράμματα κάνουν πραγματικὰ σοφὸ καὶ σώζουν τὸν ἄνθρωπο.

Ὅταν ἦλθε σὲ ἡλικία, ὁ ἅγιος Πατάπιος ἀπαρνήθηκε τὴν πατρίδα, τὸν πλοῦτο, τοὺς συγγενεῖς καὶ κάθε κοσμικὴ ἀπόλαυση καὶ ματαιότητα κι ἔφυγε στὴν ἔρημο. Ἦταν ἡ ἐποχὴ τότε, ποὺ ὁ ἀναχωρητισμὸς καὶ ὁ μοναχικὸς βίος στὴν περιοχὴ ἐκείνη τῆς Αἰγύπτου βρίσκονταν σὲ μεγάλη ἀκμή. Γρήγορα ὁ ἅγιος Πατάπιος ξεχώρισε κι ἔγινε πολὺ γνωστὸς γιὰ τὴ μεγάλη του ἄσκηση καὶ ἀρετή, τόσο, ποὺ πολλοὶ ἔτρεχαν κοντά του, γιὰ νὰ ὠφεληθοῦν πνευματικὰ ἀπὸ τὴ γνωριμία του καὶ τὴν ἀναστροφὴ μαζί του. Τὸ ἴδιο γινότανε, ὅπως βλέπομε στὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια, μὲ τὸν πρόδρομο καὶ βαπτιστὴ Ἰωάννη, ὅπου «ἐξεπορεύετο πρὸς αὐτὸν Ἱεροσόλυμα καὶ πᾶσα Ἰουδαία καὶ πᾶσα περίχωρος τοῦ Ἰορδάνου».

Αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ προσέξουμε καὶ νὰ τὸ ἐκτιμήσουμε πολύ, ποιὰ σημασία δηλαδὴ καὶ πόση πνευματικὴ ὠφέλεια ἔχει γιὰ ἕναν τόπο ἡ παρουσία ἑνὸς ἁγίου ἀνθρώπου. Ἂς μὴν εἶναι, καὶ δὲν πρέπει νὰ εἶναι, μέσα στὸ θόρυβο τοῦ κόσμου, ἀλλὰ στὴν ἔρημο, μόνος μαζὶ μὲ τὸ Θεό. Οἱ ἄνθρωποι τὸν βρίσκουν καὶ τρέχουνε νὰ τὸν δοῦν καὶ νὰ τὸν ἀκούσουν, σὰν ἐκείνους ποὺ διψᾶνε καὶ δὲν περιμένουνε νὰ πάη σ’ αὐτοὺς τὸ νερό, ἀλλ’ αὐτοὶ πηγαίνουν στὴ βρύση. Δὲν εἶναι ἀνάγκη καὶ δὲν πρέπει οἱ ὅσιοι ἀσκητὲς νὰ κατεβαίνουν, γιὰ νὰ βροῦν τάχα τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι μόνοι τους ξέρουνε νὰ πηγαίνουν στὰ μοναστήρια, ὅπως καὶ τώρα πολλοὶ πηγαίνουν στὸ Ἅγιο Ὄρος.

Ὁ ἅγιος Πατάπιος τόσο πολὺ ἀγάπησε τὴν ἡσυχία τῆς ἐρήμου, ὥστε ἄρχισε νὰ στενοχωρῆται, βλέποντας τοὺς ἀνθρώπους νὰ τρέχουν κοντά του, νὰ τὸν ἐπαινοῦν καὶ νὰ τὸν θαυμάζουν γιὰ τὴν ἀσκητική του ζωὴ καὶ γιὰ τὴν ἁγιότητα τοῦ βίου του. Οἱ ἅγιοι ποτὲ δὲν ἀφήνουν τὸν ἑαυτό τους νὰ πιστέψει ἐκεῖνα ποὺ ὁ κόσμος πιστεύει γι' αὐτούς· ἂν τὸ πάθουν αὐτό, τότε τὰ ἔχασαν ὅλα. Αὐτὴ εἶναι ἡ μεγάλη δύναμη καὶ ἡ ἀρετὴ τῶν Ἁγίων, γι’ αὐτὸ ὅσο ὁ κόσμος τοὺς θαυμάζει, τόσο ἐκεῖνοι φεύγουν καὶ κρύβονται. Αὐτὸ ἔκαμε καὶ ὁ ἅγιος Πατάπιος· ἀφοῦ ἔμεινε χρόνια στὴν ἔρημο τῆς Θηβαΐδας, ὕστερα γιὰ νὰ χαθοῦν τὰ ἴχνη του, ἔφυγε καὶ πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη.

Στὴν Κωνσταντινούπολη ὁ ἅγιος Πατάπιος, ὡδηγημένος ἀπὸ τὸ Θεό, πῆγε κι ἔμεινε στὸ προσκύνημα τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν. Ἐκεῖ ἔζησε ἄγνωστος καὶ φτωχός, μέσα σὲ μεγάλη σκληραγωγία καὶ πνευματικὴ περισυλλογή, ὅπως καὶ στὴν ἔρημο. Μὰ τὸ φῶς δὲν μπορεῖ νὰ κρυφτῆ κι ἡ ἁγιωσύνη, ὅσο περισσότερο κρύβεται μέσα στὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, τόσο πιὸ πολὺ εἶναι φανερὴ στὸν κόσμο. Ὁ ἅγιος Πατάπιος, ὁ ταπεινὸς καὶ φτωχὸς μοναχὸς τῶν Βλαχερνῶν, ἔφτασε νὰ εἶναι ἕνας οὐράνιος ἄνθρωπος κι ἕνας ἐπίγειος ἄγγελος. Γι’ αὐτὸ κι ὁ Θεὸς τὸν δόξασε μὲ τὴ χάρη τῶν θαυμάτων. Ἐκεῖ κοντὰ στὰ ἰαματικὰ νερὰ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς τῶν Βλαχερνῶν ἦταν κι ὁ ἅγιος Πατάπιος, θεραπεύοντας τὶς ἀρρώστιες τῶν ἀνθρώπων.

Ἀπὸ τὰ πολλὰ θαύματα καὶ τὶς θεραπεῖες τοῦ ἁγίου Παταπίου ἀναφέρομε μόνο ἕνα· θεράπεψε μιὰ γυναίκα, ποὺ ἔπασχε ἡ ταλαίπωρη ἀπὸ καρκίνο τοῦ μαστοῦ. Τὴν ἀρρώστια αὐτή, ποὺ γιὰ τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη ἀκόμα εἶναι ἀνίατη, τὴν νίκησε ὁ ἅγιος Πατάπιος μὲ τὴν προσευχὴ καὶ μὲ τὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι ὁ προστάτης καὶ θεραπευτὴς τῶν πιστῶν, ποὺ πάσχουν ἀπ’ αὐτὴ τὴν ἐπάρατη ἀρρώστια. Καὶ σήμερα στὸ γυναικεῖο μοναστήρι τοῦ ἁγίου Παταπίου, ποὺ εἶναι στὸ βουνὸ ἐπάνω ἀπὸ τὸ Λουτράκι τῆς Ἀττικῆς, πηγαίνουν οἱ πιστοὶ καὶ ζητοῦν τὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ βροῦν ἴαση μὲ τὶς εὐχὲς τοῦ ἁγίου Παταπίου. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων μας, εἶπε γιὰ τοὺς Ἁγίους, κι εἶναι ἀλήθεια, ὅτι «ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ κάκεῖνος ποιήσει...». Ἀμήν.

πηγή