Όλες οι πνευματικές ασκήσεις και τα παλαίσματα για προσευχή είναι πάρα πολύ σκληρά. Το πνεύμα μας βρίσκεται σε συνεχή ροή. Κατά καιρούς η καρδιά μας αισθάνεται πολύ ξερή και σκληρή. Αλλά ο χρόνος, όταν χάνουμε το ζήλο, γίνεται συντομότερος.
Κατά την προσευχή αισθανόμαστε την παρουσία του Θεού, η οποία, αν και δεν πετυχαίνουμε την πλήρη πείρα αυτού που αναζητούμε, βεβαιώνει την πίστη μας Πλησιάζομε προς το τέλος της μακράς έρευνάς μας να ανακαλύψομε το βάθος του Όντος – μια έρευνα που κατά το παρελθόν μας ενέπλεκε από μια πνευματική περιπέτεια άλλη Τώρα οδηγούμαστε προς το τέρμα που μας υποδείχνει ο Χριστός, όχι πλανώμενοι αλλά εμπνεόμενοι από το μεγαλείο του γεγονότος που έχομε μπροστά μας. Ο Δημιουργός μας γνωρίζει καλλίτερα απ’ ότι εμείς τίς δυνατότητες της ανθρώπινης φύσεως. Και αφού η αποκάλυψη δείχνει ότι εκλεχτήκαμε για το Χριστό «προ καταβολής κόσμου» (Εφεσ. 1,4) –πράγμα που ο Ιωάννης, ο Πέτρος, ο Παύλος και οι άλλοι απόστολοι και οι Πατέρες γνώριζαν– πώς μπορούμε να φοβηθούμε μπροστά στην μοναδικής αξίας κλήση, όταν κάθε άλλος σκοπός πέφτει σε αφάνεια;
Ο Θεός καλεί καθένα από μας στη χαρά του αλλά η εκλογή –αποδοχή ή άρνηση– εξαρτάται από μας. «Πολλοί γαρ εισι κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί» (Ματθ. 22,14). Βέβαια δεν είμαστε πιο θαρραλέοι από τους μαθητές που φοβούνταν καθώς έρχονταν στην Ιερουσαλήμ μαζί με τον Χριστό, ο οποίος θα «παρεδίδετο τοις αρχιερεύσι και τοις γραμματεύσι» (Ματθ. 10,32.33) και θα καταδικαζόταν σε επαίσχυντο θάνατο.
Γέροντας Σόφρώνιος του έσσεξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου